Metoda Numpy ptp

Metoda Numpy Ptp



NumPy to skrót od Numerical Python i jest to biblioteka programistyczna Pythona. Ma różne podstawowe funkcje, funkcje matematyczne, funkcje statystyczne i funkcje łańcuchowe. Metoda ptp() jest jedną z funkcji statystycznych biblioteki NumPy. PTP oznacza szczyt do szczytu. Metoda NumPy ptp() służy do znalezienia zakresu wzdłuż określonej osi z tablicy NumPy. Zakres waha się od maksimum do minimum.

Zakres można obliczyć jako:

Zasięg = Maksymalna wartość – Minimalna wartość

Składnia metody NumPy ptp()

Metodę NumPy ptp() można zadeklarować jako:







X = NumPy. ptp ( Arr , = Żaden , na zewnątrz = Żaden , trzymaj się przyćmionych = < bez wartości > )

Parametry metody NumPy ptp()

Teraz omówimy opis argumentów akceptowanych przez funkcję ptp():



Arr = Arr reprezentuje dane tablicy wejściowej.



= Oś reprezentuje to, wzdłuż którego zostanie znaleziony zakres osi. Domyślnie tablica wejściowa działa jako spłaszczona. Spłaszczony oznacza pracę szyku na wszystkich osiach. Jeśli wartość osi wynosi 0, reprezentuje zakres wzdłuż kolumny. A jeśli wartość osi wynosi 1, reprezentuje zakres wzdłuż wiersza.





Na zewnątrz = Out reprezentuje alternatywną tablicę, w której chcemy przechowywać dane wyjściowe lub wynik. Wymiary tej tablicy muszą odpowiadać wymiarom pożądanego wyniku.

Zachowaj przyciemnienia = Jest to również argument opcjonalny. Parametr ten jest pomocny, gdy tablica wyjściowa jest niepoprawna lub sprowadzona do lewej o wymiar o rozmiarze jeden, skoryguje wyniki tablicy.



Zwracana wartość metody NumPy ptp()

Wartość zwracana oznacza wyjście wykonanego kodu. Metoda NumPy ptp() zwróci zakres tablicy. Zwróci wartości skalarne.

Przykład 1:

W tym przykładzie omówimy, jak znaleźć lub obliczyć zakres tablicy 1D za pomocą funkcji NumPy ptp().

Zacznijmy kod od zaimportowania wymaganej biblioteki. Musimy zintegrować moduł NumPy Pythona jako np. Następnie w następnej instrukcji zainicjowaliśmy jednowymiarową tablicę jako „arr” i przypisaliśmy jej różne wartości. Następnie użyliśmy metody print(), aby wyświetlić instrukcję „Dana tablica jest”. Po raz kolejny funkcja print() służy do drukowania elementów danej tablicy jednowymiarowej. Instrukcja ‘Zakres podanej tablicy jest’ jest wypisywana za pomocą metody print(). W ostatnim kroku zastosowano metodę NumPy ptp() w celu znalezienia zakresu podanej tablicy. Aby znaleźć zakres, należy odjąć wartość minimalną od wartości maksymalnej. Instrukcja print jest również deklarowana do wyświetlania obliczonego zakresu danej tablicy 1D.

Mamy wynik, w którym pozostaje nam zakres danej tablicy.

Przykład nr 2:

W tym przypadku zobaczymy, jak uzyskać zakres tablicy 2D, wywołując funkcję NumPy ptp().

Po pierwsze, ważnym i obowiązkowym krokiem jest zaimportowanie biblioteki NumPy Pythona. Sprowadziliśmy go jako np. Następnie przyjęliśmy „DANE” jako zmienną i przypisaliśmy różne wartości tej zmiennej „DANE”. Przekazaliśmy tablicę dwuwymiarową, aby uzyskać zakres tej tablicy dwuwymiarowej. Wartości, które przyjęliśmy w tablicy 2D to: [[2, 15], [10, 1]]. Metoda print() jest zadeklarowana do wyświetlania wymaganych elementów tablicy 2D jako danych wyjściowych. Ponownie, wywołaliśmy funkcję print(), aby pokazać instrukcję „Zakres danej tablicy 2D to”. Na koniec wywołaliśmy funkcję np.ptp(), aby znaleźć zakres tablicy 2D. Ta funkcja zawiera wartości dostarczonej tablicy 2d jako parametru.

Na wyjściu mamy zakres ‘14’ tablicy 2D i jest on wyliczany ze wzoru: wartość maksymalna – wartość minimalna.

Przykład nr 3:

Tutaj obserwujemy metodę obliczania zakresu wierszowego tablicy 2D za pomocą NumPy ptp().

Jak już wiemy, importowanie biblioteki jest głównym krokiem do wykonania. Tak więc w tym przypadku, do wykonywania kodu, dodaliśmy moduł NumPy jako np. Następnie zadeklarował „X” i zachował elementy tablicy dwuwymiarowej. Następnie użyj funkcji print(), aby wyświetlić wiersz „Dana tablica jest”. Funkcja print drukuje również dwuwymiarową tablicę. Teraz znajdziemy zakres danej tablicy, wywołując metodę NumPy ptp() podając parametr „axis” jako axis = 1. Da to zakres dwuwymiarowej tablicy wierszowo.

W rezultacie mamy zakres wierszowy tablicy 2D, ponieważ mamy wartość 1 parametru „oś”.

Przykład nr 4:

Zobaczmy, jak uzyskać zakres kolumnowy tablicy 2D za pomocą funkcji NumPy ptp().

W tym przypadku dowiemy się o znajdowaniu zakresu tablicy 2D w pionie. Pierwszym krokiem jest integracja biblioteki NumPy. Drugi krok obejmuje inicjalizację zmiennej „Y” jako wejściowej tablicy 2D do przechowywania wartości tablicy. Trzecim krokiem jest wydrukowanie wartości tablicy NumPy 2D poprzez wywołanie funkcji print() poprzez przekazanie wartości „Y” w niej jako argumentu. W czwartym kroku ponownie wywoływana jest instrukcja print, aby pokazać frazę „Zakres danej tablicy, gdy oś = 0”. Na koniec wywołaj funkcję np.ptp(), aby uzyskać zakres zdefiniowanej tablicy 2D. Ta metoda ma dwa argumenty, które obejmują wymaganą tablicę i parametr „oś”. Tutaj ustawiamy wartość argumentu „oś” na 0, ponieważ chcemy znaleźć kolumnowy zakres tablicy 2D.

Po pomyślnym wykonaniu programu mamy następujące wyjście:

Wniosek

Aby pomóc Ci lepiej zrozumieć metodę NumPy ptp(), omówiliśmy w przewodniku szeroki zakres tematów. Omówiono składnię, parametry i zwracaną wartość metody NumPy ptp(). W pierwszym kodzie obliczono zasięg tablicy jednowymiarowej, w drugim określono zasięg tablicy dwuwymiarowej. Zakres tablicy 2D, zarówno wierszowy, jak i kolumnowy, został oceniony w dwóch ostatnich przypadkach.