Funkcje używane do uzyskiwania identyfikatorów
Występują tutaj dwa rodzaje identyfikatorów. Jednym z nich jest aktualny identyfikator procesu PID. Drugi to identyfikator PPID procesu nadrzędnego. Obie te funkcje są funkcjami wbudowanymi, które są zdefiniowane w bibliotece. Uruchomienie kodu bez użycia tej biblioteki może spowodować błąd i przerwanie wykonywania.
funkcja getpid() w C
Kiedy jakiś proces jest tworzony i działa, przypisywany jest mu unikalny identyfikator. To jest identyfikator procesu. Ta funkcja pomaga w zwróceniu identyfikatora procesu, który jest aktualnie wywoływany.
funkcja getppid() w C
Ten identyfikator jest przydatny w zwracaniu procesu procesu/funkcji nadrzędnej.
Przykład 1
Zrozumienie przykładu PID w procesie w języku C. Potrzebujesz dwóch narzędzi: dowolnego edytora tekstu i terminala Linux, na którym masz uruchamiać polecenia. Utwórz plik w dowolnym edytorze tekstu. Stworzyliśmy plik o nazwie code1.c, ponieważ kod jest napisany w języku C, więc powinien być zapisany z rozszerzeniem .c.
Dodaliśmy jedną bibliotekę. Tutaj zaczyna się główny program. W głównym programie wywołujemy wbudowaną funkcję getpid(); aby pobrać identyfikator bieżącego procesu. A zmienna jest wprowadzana i przypisywana. Aby wartość funkcji PID() była przechowywana w tej zmiennej, wtedy wydrukujemy wartość za pomocą tej zmiennej.
Teraz chcemy uruchomić zawartość tego pliku w terminalu Linux. Warunkiem wstępnym kodu jest najpierw skompilowanie, a następnie wykonanie. Do kompilacji używany jest GCC. Jeśli twój system nie ma GCC, musisz go najpierw zainstalować za pomocą polecenia Sudo.
Teraz skompiluj napisany kod. Można to osiągnąć za pomocą następującego dołączonego polecenia.
$ GCC –o kod1 kod1.c 
Natomiast –o służy do otwierania pliku zapisu w poleceniu. Następnie po –o piszemy nazwę pliku.
Po kompilacji uruchom polecenie.
$ ./kod1 
Powyższy obrazek pokazuje identyfikator procesu funkcji.
Przykład 2
W poprzednim przykładzie korzystamy z PID. Ale w tym przykładzie używane są zarówno PID, jak i PPID. Kod źródłowy tej funkcji jest prawie taki sam jak poprzedni. Tylko jest kolejny dodatek ID.
Rozważmy plik, który zawiera dwie zmienne w programie głównym, które są przypisane przez identyfikatory procesów. Jeden dotyczy bieżącego procesu, a drugi procesu nadrzędnego. Następnie, podobnie jak w pierwszym przykładzie, wypisz oba identyfikatory poprzez ich zmienne.
Int pid_t =getpid();Int ppid_t =getppid();
Te dwie są głównymi funkcjami całego kodu. Teraz, po utworzeniu pliku, następnym krokiem jest kompilacja i uruchomienie pliku. Skompiluj za pomocą GCC w poleceniu. Po kompilacji uruchom go na terminalu Ubuntu.
$ GCC –o kod1 kod1.c$ ./kod1
Dane wyjściowe pokazują, że identyfikator procesu jest wyświetlany jako pierwszy, a następnie wyświetlany jest identyfikator procesu nadrzędnego.
Przykład 3
Wszystkie procesy działają i są wykonywane równolegle. Procesy nadrzędne i podrzędne wykonują wszystkie pozostałe wiersze wspólnie. Oba dają wyniki na raz. Ale używając rozwidlenia w kodzie C, jeśli ta funkcja zwróci wartość mniejszą niż 0, oznacza to, że wywołanie funkcji jest zakończone.
Rozważ nowy plik mający dwie biblioteki w odpowiednim nagłówku. Tutaj używany jest warunek, w którym użyliśmy instrukcji if-else. W programie głównym jest napisane, że jeśli wartość fork jest w wartości –ive, wyświetli komunikat, że id procesu nie powiodła się i nie zostanie uzyskany. Jeśli sytuacja jest fałszywa, kompilator przejdzie do innej części warunku. W tej części uzyskiwany jest identyfikator procesu, następnie wyświetlimy ten identyfikator procesu i wyświetlimy komunikat, że uzyskano identyfikator procesu. Tutaj zacytujemy instrukcję if-else kodu źródłowego.
Teraz ponownie skompiluj kod i uruchom go.
./kod2 
Wynik pokazuje, że część else została wykonana i wydrukuje identyfikator procesu, a następnie wyświetli komunikat PID.
Przykład 4
To kolejny przykład wyjaśnienia tej samej koncepcji. Funkcja Fork() zwraca dwie różne wartości. W przypadku procesu podrzędnego wartością jest 0, która ma zostać zwrócona. Jednocześnie wartością w przypadku procesu nadrzędnego jest identyfikator nowego procesu potomnego.
W tym przykładzie używany jest ten sam warunek if_else. Ale tutaj obowiązują dwa warunki. Porównanie PID, który jest mniejszy od zera, a drugi równy zero. Jeśli PID jest mniejszy od zera, zostanie wyświetlony komunikat o błędzie. Natomiast jeśli PID jest równy zero, oznacza to, że jest to proces potomny, a druga część pokazuje, że jeśli PID jest większy od zera, jest to proces nadrzędny.
Teraz skompiluj i uruchom kod.
$ gcc –o kod3 kod3.c$./kod3
Z danych wyjściowych widzimy, że druga część jest drukowana jako pierwsza, co oznacza, że identyfikator procesu jest większy niż 0.
Przykład 5
W porządku, to ostatni przykład, w którym próbowaliśmy podsumować wszystkie opisane powyżej kody, aby wyjaśnić działanie tej funkcji. Możemy również użyć pętli z funkcjami fork(), aby użyć funkcji getpid(). Możemy używać pętli do tworzenia wielu procesów potomnych. Tutaj musimy użyć wartości 3 w pętli.
Ponownie musimy użyć instrukcji warunkowej w kodzie. Pętla for zaczyna się od pierwszego i iteruje aż do 3r & Dzakręt.
Teraz zapisz plik i uruchom go. Istnieje inna prosta metoda kompilacji i wykonania kodu tylko w jednym poleceniu. To jest.
$ kody GCC5.c –o s & ./code5Teraz przejdźmy do wyjścia kodu. Identyfikator procesu nadrzędnego jest identyczny we wszystkich procesach potomnych. Oznacza to, że wszystkie te procesy należą do jednego rodzica. Te procesy są wykonywane jeden po drugim, ponieważ pętla jest ograniczona do 3. Zostaną wykonane tylko 3 iteracje.
Wniosek
Ten artykuł zawiera podstawową wiedzę i działanie funkcji getPID() w poleceniach systemu Linux. Dzięki tej funkcji każdemu procesowi przypisywany jest unikalny identyfikator.