Fn = Fn-1 + Fn-2
Ten samouczek będzie zawierał różne metody tworzenia sekwencji liczb Fibonacciego.
Przykład 1
W tym przykładzie, po pierwsze, biblioteka strumieni wejściowych i wyjściowych jest używana do włączania strumieni cin i cout, a ponadto dzięki tej bibliotece zachęca się użytkownika do zaangażowania. Wewnątrz programu głównego weźmiemy dwie zmienne typu całkowitego i zadeklarujemy, że mają wartość zerową. Używana jest również inna zmienna nextterm, która jest inicjowana jako zero i umieszczana do późniejszego użycia. Poprosimy użytkownika o podanie wymaganej liczby w ciągu Fibonacciego. Innymi słowy, liczba wierszy wyświetlanych jako wynik zależy od danych wprowadzonych przez użytkownika. Konkretny numer, który użytkownik wprowadzi, wynik będzie zawierał odpowiedź w tych wierszach.
Potrzebujemy pętli „for”, aby iterować do tej konkretnej liczby, którą użytkownik wprowadza, aby obliczyć sekwencję. Jest to swego rodzaju ograniczenie o kilka linii. Do sprawdzenia liczby używana jest instrukcja if; jeśli jest jeden, wyświetl go tak, jak jest, bez żadnych zmian. Podobnie, druga liczba zostanie wyświetlona podobnie. W ciągu Fibonacciego wyświetlane są dwie pierwsze liczby. Aby przejść dalej, użyliśmy instrukcji continue. Aby dalej obliczyć szereg, dodamy obie wartości. A ten będzie trzecim numerem z serii. Po rozpoczęciu tego procesu zamiany pierwszej zmiennej zostanie przypisana wartość drugiej zmiennej, a druga zmienna będzie zawierała trzecią wartość zapisaną w zmiennej nextterm.
następny wyraz = t1 + t2;
T1 = t2;
T2 = następny termin;
Teraz każda wartość jest wyświetlana oddzielona przecinkami. Wykonaj kod przez kompilator. „-o” służy do zapisywania danych wyjściowych kodu obecnego w pliku wejściowym.
$ g++ -O fib fib.c$ . / bujda
Widać, że po uruchomieniu programu użytkownik poprosi o wpisanie wprowadzonej przez siebie liczby 7, wówczas wynikiem będzie 7 linii, niezależnie od tego, w którym momencie ciąg Fibonacciego osiągnął 7 punkt.
Przykład 2
Ten przykład będzie zawierał obliczenie ciągu Fibonacciego poprzez ograniczenie wartości nextterm. Oznacza to, że szereg Fibonacciego można dostosować, podając określoną liczbę w żądanym zakresie. W przeciwieństwie do poprzedniego przykładu, wynik zależy nie od liczby linii, ale od liczby serii określonej liczbą. Zaczniemy od głównego programu, zmienne są takie same, podejście do zaangażowania użytkownika jest takie samo. Tak więc dwie pierwsze zmienne są inicjowane jako zero na początku, zmienna nextterm jest deklarowana jako zero. Następnie użytkownik wprowadzi numer. Następnie wyświetlane są pierwsze dwa terminy, które są zawsze równe 0 i 1.
Wartości nextterm zostanie przypisana wartość otrzymana przez dodanie liczb obecnych w dwóch pierwszych zmiennych. Tutaj pętla while służy do zastosowania warunku tworzenia serii, dopóki wartość w zmiennej nextterm nie będzie równa lub mniejsza od liczby podanej przez użytkownika.
Podczas gdy (następny wyraz <= n)
Wewnątrz tej pętli while zostanie zastosowana logika polegająca na zamianie liczb w kierunku wstecznym. Zmienna nextterm ponownie doda wartości zmiennych.
następny wyraz = t1 + t2;
Teraz zapisz plik i skompiluj go, aby wykonać kod w terminalu.
Po uruchomieniu kodu system zażąda od Ciebie liczby, która musi być liczbą dodatnią. Wtedy zobaczysz, że podczas obliczeń wyświetlana jest seria liczb do 55. liczby.
Przykład 3
Ten kod źródłowy, o którym będziemy wspominać, będzie zawierał inną metodę obliczania ciągu Fibonacciego. Do tej pory obliczaliśmy szeregi w programie głównym. W tym przykładzie wykorzystano udział oddzielnej funkcji do obliczenia tej sekwencji liczb. Wewnątrz funkcji wykonywane jest wywołanie rekurencyjne, aby kontynuować proces. Jest to więc również przykład rekurencji. Funkcja przyjmie liczbę w parametrze, do której ma być liczony szereg. Ten numer jest wysyłany z programu głównego. Instrukcja if służy do sprawdzenia, czy liczba jest mniejsza lub równa 1, a następnie zwraca samą liczbę, ponieważ potrzebujemy co najmniej dwóch liczb do obliczenia serii. W drugim przypadku, gdy warunek staje się fałszywy, a liczba jest większa niż 1, oblicz szereg, wielokrotnie używając rekurencyjnego wywołania samej funkcji.
fib (n-1) + fib (n-2);
To pokazuje, że w pierwszej części, jedna liczba przed przekazaniem do funkcji liczby całkowitej, wartość ta zostanie odjęta od liczby uzyskanej z komórki zawierającej dwie liczby poprzedzające liczbę całkowitą jako parametr.
Teraz w programie głównym liczba jest przypisywana do zmiennej, a pierwsze wywołanie funkcji ma na celu przekazanie liczby do funkcji. Teraz wykonaj kod źródłowy pliku w terminalu, aby uzyskać odpowiedź. Tutaj zobaczysz, że odpowiedzią jest „13”, ponieważ wprowadzona liczba to 7, więc seria będzie miała postać 0+1+1+2+3+5+8+13.
Przykład 4
Ten przykład obejmuje podejście OOP (programowanie obiektowe) do obliczania szeregu Fibonacciego. Tworzona jest klasa GFG. W swojej części publicznej tworzona jest funkcja mająca tablicę przechowującą ciąg Fibonacciego.
fa [n +2];
Tutaj n to liczba zadeklarowana na początku jako 0.
F[0] = 0;
F[1] = 1;
Liczby o indeksach 0 i 1 są zadeklarowane jako 0 i 1.
Następnie używana jest pętla „for”, w której zostanie obliczony szereg Fibonacciego. Dwa poprzednie numery zostaną dodane do serii i zostaną zapisane.
fa[i] = fa[i-1] + fa[i-2];
Następnie zwracana jest określona liczba w określonym indeksie.
Wywołanie funkcji jest wykonywane przy użyciu obiektu.
g.fib(n);
Teraz wykonaj kod, a zobaczysz, że ponieważ liczba to 11, sekwencja będzie trwała do 11. cyfry.
Wniosek
Ten artykuł „Sekwencja Fibonacciego C++” jest mieszanką różnych podejść stosowanych do tworzenia sekwencji poprzez dodanie dwóch poprzednich liczb. Za pomocą prostej techniki zamiany, oprócz metody rekurencji i przy pomocy tablic, możemy generować te liczby szeregowo. Aby utworzyć serię Fibonacciego, zaleca się, aby liczby były typu danych całkowitych. Możemy obliczyć szereg, stosując ograniczenia dotyczące liczby linii i numeru ciągu.