Język C++ udostępnia funkcję „pow()”, która pomaga w znalezieniu potęgi dowolnej liczby. Korzystamy z tej funkcji, gdy chcemy znaleźć potęgę liczby w C++. Funkcja ta przyjmuje dwa argumenty: pierwszym argumentem jest „podstawa” czyli liczba, której potęgę chcemy znaleźć, a kolejnym argumentem jest wykładnik tej funkcji. Ta funkcja „pow()” jest zdefiniowana w pliku nagłówkowym „math.h” lub „cmath” w programowaniu w C++. Zróbmy kilka kodów i sprawdźmy, jak ta metoda oblicza potęgę różnych liczb w C++.
Przykład 1:
Najpierw dołączane są pliki nagłówkowe: „iostream” i „cmath”. „iostream” jest zawarty jako wejście/wyjście i definiuje się w nim inne funkcje. Dołączono opcję „cmath”, ponieważ musimy znaleźć potęgę liczby za pomocą funkcji „pow()” zdefiniowanej w tym pliku nagłówkowym. Następnie musimy dodać przestrzeń nazw „std”, więc nie musimy dodawać jej osobno z funkcjami.
Poniżej wywołujemy metodę „main()”, a następnie drukujemy tekst za pomocą „cout”, ponieważ pomaga to w drukowaniu w C++. Następnie korzystamy z funkcji „pow()”, w której jako pierwszy parametr umieszczamy „5”, który jest tutaj „bazą”. Następnie jako drugi parametr będący „wykładnikiem” tej liczby umieszczamy „3”. Teraz ta funkcja „pow()” znajduje potęgę liczby „5”, która jest podnoszona do potęgi „3” i wyświetla wynik potęgowania, gdy umieścimy tę funkcję „pow()” wewnątrz „cout”.
Kod 1:
#include
#include
używając przestrzeni nazw std;
int główny ( ) {
cout << „Tutaj obliczamy potęgę liczby!” << koniec;
cout << pow ( 5 , 3 ) ;
powrót 0 ;
}
Wyjście:
Odpowiedź „5” podniesiona do potęgi „3” to „125”, co również zostanie oddane w dalszej części. Wynik ten uzyskujemy za pomocą funkcji „pow()”.
Przykład 2:
Znajdują się tutaj pliki nagłówkowe „iostream” oraz „cmath”. Następnie umieszczana jest „przestrzeń nazw std”. Poniżej wywoływana jest funkcja „main()”. Następnie deklarujemy trzy zmienne: „wartość”, „wykładnik” i „wynik” jako typ danych „int”. Teraz przypisujemy „6” do zmiennej „wartość”, a „5” do zmiennej „wykładnik”.
Następnie używamy funkcji „pow()”. Następnie przekazujemy obie zmienne do tej funkcji „pow()” i przypisujemy jej wynik do zmiennej „wynik”. Następnie używamy „cout” i najpierw drukujemy instrukcję tutaj. Następnie w kolejnym „cout” wyświetlamy „wartość”, „wykładnik” oraz „wynik”.
Kod 2:
#include#include
używając przestrzeni nazw std;
int główny ( ) {
int wartość, wykładnik, wynik;
wartość = 6 ;
wykładnik = 5 ;
wynik = pow ( wartość, wykładnik ) ;
cout << „Wykorzystujemy tutaj funkcję pow!” << koniec;
cout << wartość << „^” << wykładnik potęgowy << ' = ' << wynik;
powrót 0 ;
}
Wyjście:
Funkcja „pow()” pomaga nam uzyskać odpowiedź „6” podniesioną do potęgi „5”, czyli „7776”, jak pokazano poniżej:
Przykład 3:
W tym kodzie znajdziemy potęgę liczby zmiennoprzecinkowej, gdzie wykładnik jest jednocześnie typem danych zmiennoprzecinkowym. Tutaj po dołączeniu plików nagłówkowych „iostream” i „cmath” wstawia się „namespace std”. Następnie wywoływana jest funkcja „main()” i trzy zmienne o nazwach „n_value”, „e_value” i „p_result” są deklarowane jako typ danych „float”. Teraz ustawiamy zmienną „n_value” na „8,2”, a zmienną „e_value” na „3,2”.
Następnie korzystamy z funkcji „pow()”, przekazując do niej obie zmienne i przypisując wynik funkcji do zmiennej „p_result”. Następnie używamy funkcji „cout”, aby wydrukować zestawienie. W następującym „cout” pokażemy „n_value”, „e_value” i „p_result” w następujący sposób:
Kod 3:
#include#include
używając przestrzeni nazw std;
int główny ( ) {
float wartość_n, wartość_e, wynik_p ;
n_wartość = 8.2 ;
e_wartość = 3.2 ;
p_result = pow ( n_wartość, e_wartość ) ;
cout << „Wykorzystujemy tutaj funkcję pow!” << koniec;
cout << n_wartość << „^” << e_wartość << ' = ' << p_wynik;
powrót 0 ;
}
Wyjście:
Oto wynik, w którym znajdujemy potęgę liczby zmiennoprzecinkowej, której wykładnik jest również liczbą zmiennoprzecinkową, za pomocą funkcji „pow()”.
Przykład 4:
Ten kod oblicza potęgę liczby podwójnej z wykładnikiem jako typem danych double. W tym przypadku pliki nagłówkowe „iostream” i „cmath” są dołączane przed dołączeniem „namespace std”. Poniższy kod wywołuje funkcję „main()” i deklaruje trzy zmienne o typie danych „double” i są to „d_Num”, „d_Expo” i „d_PowRes”. Zmienne „d_num” i „d_expo” są teraz inicjalizowane odpowiednio wartościami „2,25” i „5,21”.
Następnie przypisujemy wyjście funkcji „pow()” do zmiennej „d_PowRes” i wykorzystujemy funkcję „pow()”, przekazując do niej obie zmienne. Następnie drukujemy tutaj zdanie za pomocą funkcji „cout”. Wartości „d_Num”, „d_Expo” i „d_PowRes” zostaną wyświetlone w następnym „cout”.
Kod 4:
#include#include
używając przestrzeni nazw std;
int główny ( ) {
podwójne d_Num, d_Expo, d_PowRes ;
d_Number = 2,25 ;
d_Expo = 5.21 ;
d_PowRes = pow ( d_Num, d_Expo ) ;
cout << „Wykorzystujemy tutaj funkcję pow!” << koniec;
cout << 'Liczba to ' << d_Num << „Jego wykładnikiem jest” << d_Expo << koniec;
cout << d_Num << „^” << d_Expo << ' = ' << d_PowRes;
powrót 0 ;
}
Wyjście:
Wynika to z użycia funkcji „pow()” do obliczenia potęgi liczby podwójnej, której wykładnik jest również liczbą podwójną.
Przykład 5:
W tym ostatnim kodzie znajdziemy potęgę liczby, której wykładnikiem jest liczba ujemna. Pliki nagłówkowe „bits/stdc++.h” i „math.h” są zawarte w tym kodzie wraz z plikiem nagłówkowym „iostream”, ponieważ plik nagłówkowy „math.h” zawiera definicję funkcji „pow()”.
Następnie dodajemy przestrzeń nazw „std”. Następnie wywoływana jest funkcja „main()”. Zmienna „b” jest tutaj inicjowana jako typ danych „float” i przypisuje się jej wartość „4,87”. Poniżej zmienna „int” „e” jest inicjalizowana wartością ujemną, czyli „-2”. Następnie deklarowany jest tutaj również „wynik typu float”. Poniżej inicjujemy zmienną „result” i przypisujemy do niej funkcję „pow()”, w której jako parametry umieszczane są obie zmienne „b” i „e”.
Tutaj wstawiamy bazę typu danych „float”. Wykładnik jest ujemną wartością całkowitą. Teraz wynik uzyskany po zastosowaniu tej funkcji jest zapisywany w zmiennej „result”, która jest wyświetlana poniżej za pomocą znajdującego się pod nią „cout”.
Kod 5:
#include#include
#include
używając przestrzeni nazw std;
int główny ( ) {
pływak b = 4,87 ;
int e = -2 ;
wynik pływający;
wynik = pow ( Być ) ;
cout << „Wykładnik jest tutaj ujemny” << koniec;
cout << B << „^” << To jest << ' = ' << wynik;
powrót 0 ;
}
Wyjście:
To renderuje wynik, w którym w naszym kodzie wstawimy wykładnik ujemny do liczby bazowej zmiennoprzecinkowej. Wynik potęgowy otrzymujemy za pomocą funkcji „pow()”.
Wniosek
W tym przewodniku omówiono funkcję „pow()” w języku C++. Zdefiniowaliśmy to jako obliczanie potęgi dowolnej liczby, w przypadku której korzystamy z funkcji „pow()”. Zilustrowaliśmy także kilka przykładów zastosowania funkcji „pow()” na liczbach różnych typów danych w programowaniu w C++. Obliczyliśmy także potęgę liczby, której wykładnik jest wartością ujemną, i wyrenderowaliśmy wyniki całego kodu w tym przewodniku.