Przykład 1:
Teraz przeprowadźmy kilka przykładów, w których wykorzystujemy ten „typ danych boolowskich” i pokażmy, że działa on w C++. Nasz kod zaczynamy od dodania wymaganych plików nagłówkowych. Pierwszym plikiem nagłówkowym, który tutaj dodamy, jest „
Następnie mamy kod sterownika, co oznacza, że dodajemy tutaj funkcję „main()”. Teraz deklarujemy zmienną „isBulbOn” z boolowskim typem danych „bool” i dostosowujemy tutaj „true”. Poniżej znajduje się kolejna zmienna logiczna o nazwie „isBulbOff”, do której dodajemy „false”. Ten prawdziwy i fałszywy wynik to odpowiednio „1” i „0”.
Aby sprawdzić wynik tych wartości logicznych, po prostu wypisujemy je za pomocą instrukcji „cout”. W tej instrukcji „cout” najpierw drukujemy wynik „isBulbOn”. Następnie w kolejnej linii wypisujemy wynik zmiennej „isBulbOff”. Wykorzystywany jest tutaj „endl”, który przesuwa nasz wskaźnik do następnej linii.
Kod 1:
#include
używając przestrzeni nazw std ;
wew główny ( )
{
bool to BulbOn = PRAWDA ;
bool to BulbOff = FAŁSZ ;
cout << „Tutaj świeci się żarówka” << jestBulbOn << koniec ;
cout << „Tutaj nie świeci się żarówka” << jestBulbOff ;
}
Wyjście:
Dane wyjściowe tego kodu reprezentują wynik w postaciach „0” i „1”, jak pokazano poniżej. Tutaj „1” oznacza wynik „prawdziwy”, a „0” oznacza wynik „fałszywy”. Wynik ten uzyskujemy właśnie ze względu na typ danych „bool”.
Przykład 2:
Teraz deklarujemy dwie zmienne „Pass” i „Fail” typu danych „bool” w pliku głównym po dołączeniu pliku nagłówkowego na początku tego kodu. Zmiennej „Pass” przypisuje się tutaj wartość „true”, a zmiennej „Fail” przypisuje się wartość „false”. Teraz „Pass” zwraca w rezultacie „1”, a „Fail” zwraca „0”.
Teraz używamy tych zmiennych boolowych w naszej instrukcji „cout”, aby uzyskać prawdziwy lub fałszywy wynik w postaci „1” i „0”. „Cout”, w którym umieszczamy „Pass”, zwraca „1”. Tam, gdzie używamy „Fail”, zwracamy „0”. Tutaj dodajemy pięć instrukcji „cout”, każda zawiera zmienną logiczną.
Kod 2:
#includeużywając przestrzeni nazw std ;
wew główny ( )
{
bool Pass = PRAWDA ;
bool Niepowodzenie = FAŁSZ ;
cout << „Procent wynosi 60” << Przechodzić << koniec ;
cout << „Procent wynosi 45” << Ponieść porażkę << koniec ;
cout << „Procent wynosi 90” << Przechodzić << koniec ;
cout << „Procent wynosi 85” << Przechodzić << koniec ;
cout << „Procent wynosi 33” << Ponieść porażkę << koniec ;
}
Wyjście:
W tym wyniku „1” oznacza „prawdziwy” wynik, czyli „Pass”, a „0” oznacza „fałszywy”, czyli w tym przypadku „Fail”.
Przykład 3:
W tym kodzie inicjujemy trzy zmienne całkowite, czyli „num_01”, „num_02” i „a” o wartościach odpowiednio „45”, „62” i „3”. Następnie deklarujemy trzy kolejne zmienne – „b_01”, „b_02” i „b_03” – i są to boolowski typ danych „bool”. Teraz inicjujemy „b_01” warunkiem „num_01 == num_01”. Następnie inicjujemy „b_02” i „b_03” w taki sam sposób jak „b_01”.
Po inicjalizacji wszystkich zmiennych drukujemy je osobno za pomocą polecenia „cout”, aby sprawdzić wynik tych zmiennych boolowskich. Następnie inicjujemy zmienną „b_a” typu danych „bool” wartością „true”. Następnie używamy tutaj instrukcji „if”, w której umieszczamy „b_a” jako warunek. Teraz, jeśli warunek „b_a” jest prawdziwy, wykonywana jest instrukcja po „if”. W przeciwnym razie tutaj zostanie wykonana część „else”. Następnie kontynuujemy i inicjujemy zmienną całkowitą „num”, w której wykonujemy pewne operacje matematyczne i wyświetlamy wynik „num”.
Kod 3:
#includeużywając przestrzeni nazw std ;
wew główny ( )
{
wew numer_01 = Cztery pięć , numer_02 = 62 , A = 3 ;
bool b_01 , b_02 , b_03 ;
b_01 = numer_01 == numer_01 ;
b_02 = numer_01 == numer_02 ;
b_03 = numer_02 > numer_01 ;
cout << „Odpowiedź pierwszego Bool b_01 to =' <<
b_01 << koniec ;
cout << „Odpowiedź drugiego Bool b_02 to =' <<
b_02 << koniec ;
cout << „Odpowiedź trzeciego Bool b_03 to =' <<
b_03 << koniec ;
bool b_a = PRAWDA ;
Jeśli ( b_a )
cout << 'Tak' << koniec ;
w przeciwnym razie
cout << 'NIE' << koniec ;
wew na jednego = FAŁSZ + 7 * A - b_a + PRAWDA ;
cout << na jednego ;
powrót 0 ;
}
Wyjście:
Ten wynik pokazuje wyniki operacji, które wykonaliśmy w naszym kodzie. W ten sposób używamy tego „typu danych boolowskich” w naszych kodach C++.
Przykład 4:
Tutaj wpisujemy „isHotDay” jako zmienną „bool” i inicjujemy ją wartością „false”. Teraz używamy instrukcji „if” i przekazujemy „isHotDay” jako warunek. Instrukcja następująca po „if” jest teraz wykonywana, jeśli spełniony jest warunek „isHotDay”. W przeciwnym razie w tym momencie zostanie uruchomiona część „else”.
Teraz mamy zmienną boolowską „DoTask” i ustawiamy ją na „true”. Ponadto inicjujemy również zmienną „int” o nazwie „Task_count”. Następnie umieszczamy pętlę „while()”. W tej pętli „while()” jako warunek stawiamy „DoTask”. Wewnątrz pętli while piszemy „Task_count++”, co zwiększa wartość „Task_count” o 1.
Po wykonaniu tej instrukcji wartość „Task_count” wzrasta o 1. Następnie wykonywana jest kolejna instrukcja „cout”. Następnie ponownie stawiamy warunek „Task_count < 9” i przypisujemy ten warunek do zmiennej „DoTask”. Ta pętla działa, dopóki „Task_count” nie będzie mniejsza niż „9”.
Kod 4:
#includeużywając przestrzeni nazw std ;
wew główny ( ) {
bool jestHotDay = FAŁSZ ;
Jeśli ( jestHotDay ) {
cout << 'To upalny dzień!' << koniec ;
} w przeciwnym razie {
cout << „To nie jest gorący dzień” << koniec ;
}
bool DoTask = PRAWDA ;
wew liczba_zadań = 0 ;
chwila ( Wykonaj zadanie ) {
liczba_zadań ++;
cout << „Zadanie jest kontynuowane tutaj” << liczba_zadań << koniec ;
Wykonaj zadanie = ( liczba_zadań < 9 ) ;
}
powrót 0 ;
}
Wyjście:
To wyjście wyświetla wynik każdej akcji, którą wykonaliśmy w naszym kodzie. Dlatego też w ten sposób stosujemy ten „typ danych boolowskich” w naszych kodach C++.
Przykład 5:
Teraz przechodzimy do ostatniego przykładu tego samouczka. Tutaj bierzemy trzy unikalne zmienne logiczne i drukujemy obie. Następnie stosujemy operatory „AND”, „OR” i „NOT” na tych zmiennych logicznych. Ponadto wynik wszystkich operacji zapisywany jest w formie logicznej, ponieważ dodaliśmy „bool” do wszystkich zmiennych, w których przechowywany jest wynik tych operacji. Następnie ponownie drukujemy wynik tych operacji w formacie Boolean.
Kod 5:
#includeużywając przestrzeni nazw std ;
wew główny ( )
{
wartość boolowa_1 = PRAWDA ;
wartość boolowa_2 = FAŁSZ ;
wartość boolowa_3 = PRAWDA ;
cout << „wartość_1 to” << wartość_1 << koniec ;
cout << „wartość_2 to” << wartość_2 << koniec ;
cout << „wartość_3 to” << wartość_3 << koniec << koniec ;
bool wynik_1 = ( wartość_1 || wartość_3 ) && wartość_1 ;
bool wynik_2 = wartość_1 && wartość_2 ;
bool wynik_3 = wartość_2 || wartość_3 ;
bool wynik_4 = ! wartość_3 ;
bool wynik_5 = ! wartość_2 ;
bool wynik_6 = ! wartość_1 ;
cout << „Wynik 1 to =” << wynik_1 << koniec ;
cout << „Wynik 2 to =” << wynik_2 << koniec ;
cout << „Wynik 3 to =” << wynik_3 << koniec ;
cout << „Wynik 4 to =” << wynik_4 << koniec ;
cout << „Wynik 5 to =” << wynik_5 << koniec ;
cout << „Wynik 6 to =” << wynik_6 << koniec ;
}
Wyjście:
Oto wynik. Możemy zauważyć, że wynik każdej operacji jest wyświetlany w postaci „0” i „1”, ponieważ używany jest typ danych „bool”.
Wniosek
W tym samouczku zademonstrowaliśmy, w jaki sposób typ danych Boolean jest wykorzystywany w C++ i jakie są wyniki stosowania typu danych Boolean. Przyjrzeliśmy się przykładom, w których użyliśmy tego typu danych Boolean. Widzieliśmy, że ten typ danych Boolean jest skuteczny i prosty, ale konieczne jest ostrożne korzystanie z niego, aby zapobiec błędom.