Przykład 1:
Pierwszy kod jest tutaj, gdzie otrzymujemy wartość całkowitą od użytkownika. W pierwszym wierszu umieszczamy plik nagłówkowy „iostream”, ponieważ musimy tutaj pobrać dane wejściowe i wyświetlić dane wyjściowe. Deklaracja funkcji „cin” i „cout” odbywa się w tym pliku nagłówkowym. Następnie dodawana jest przestrzeń nazw „std”, ponieważ definiuje ona funkcje takie jak „cin” i „cout”. Dlatego też, jeśli na początku naszego kodu wstawimy „przestrzeń nazw std”, nie będziemy musieli wpisywać „std” przy każdej funkcji.
Następnie wywołujemy funkcję „main()”, a następnie deklarujemy zmienną o typie danych całkowitych. „Wartość_int” to nazwa zmiennej, którą tutaj zadeklarowaliśmy. Następnie korzystamy z funkcji „cout”, która pomaga w wydrukowaniu podanych danych na ekranie. Tutaj wyświetlamy użytkownikowi komunikat, w którym mówimy: „Wprowadź liczbę całkowitą”. Poniżej umieszczamy „cin” wraz z symbolami ekstrakcji „>>” i umieszczamy zmienną „int_num”.
Teraz pobieramy dane wprowadzone przez użytkownika i zapisujemy je tutaj. Chcemy również wyświetlić na ekranie liczbę całkowitą, którą użytkownik wprowadza tutaj. Dlatego używamy „cout” poniżej i umieszczamy tam „int_value”.
Kod 1:
#włączać
za pomocą przestrzeń nazw st ;
wew główny ( ) {
wew wartość_int ;
cout <> wartość_int ;
cout << „Liczba całkowita to: „ << wartość_int ;
powrót 0 ;
}
Wyjście:
Kiedy dany kod zostanie wykonany, wpisujemy „89”, a jako dane wejściowe użytkownika przyjmujemy „89”. Następnie wciskamy „Enter”, aby wyświetlić następną linię.
Przykład 2:
Musimy tutaj uzyskać dane wejściowe i wyświetlić wynik. Dlatego w pierwszym wierszu umieszczamy plik nagłówkowy „iostream”. Ten plik nagłówkowy zawiera deklaracje funkcji „cin” i „cout”. Następnie dodawana jest przestrzeń nazw „std”. Nie musimy wpisywać „std” przy każdej funkcji, jeśli dodamy „namespace std” na początku naszego kodu.
Po wywołaniu funkcji „main()” deklarowana jest zmienna typu „float”. Zmienna, którą tutaj deklarujemy, nosi nazwę „float_value”. Następnie używamy funkcji „cout”, która pomaga wyrenderować dostarczone dane na terminalu. Tutaj mówimy użytkownikowi, aby wprowadził liczbę zmiennoprzecinkową, wyświetlając komunikat. Zmienna „float_num” i symbole ekstrakcji „>>” są umieszczone poniżej wraz z „cin”.
Dane wprowadzone przez użytkownika są gromadzone i zapisywane w „float_num”. Używamy jeszcze raz funkcji „cout” poniżej i wstawiamy „wartość_zmiennoprzecinkową”, ponieważ chcemy również zobaczyć liczbę zmiennoprzecinkową wprowadzoną przez użytkownika na ekranie.
Kod 2:
#includeza pomocą przestrzeń nazw st ;
wew główny ( ) {
platforma wartość_zmiennoprzecinkowa ;
cout <> wartość_zmiennoprzecinkowa ;
cout << „Numer pływaka to: „ << wartość_zmiennoprzecinkowa ;
powrót 0 ;
}
Wyjście :
Kiedy wspomniany wcześniej kod zostanie uruchomiony, jako dane wejściowe użytkownika wpisujemy z klawiatury „87,5”. W następnej linii wyświetlana jest wartość zmiennoprzecinkowa po kliknięciu „Enter”.
Przykład 3:
Teraz pobierzmy od użytkownika wartość typu danych „podwójny”. Tutaj inicjujemy „double_value” typu danych „double”, a następnie umieszczamy wiadomość, którą chcemy pokazać użytkownikowi. Następnie używamy „cin>>” i umieszczamy tutaj zmienną „double_value”. Dane wprowadzone przez użytkownika są zapisywane w zmiennej „podwójna wartość”. Ponownie używamy „cout”, w którym wstawiamy zmienną „podwójna wartość”, aby wyświetlić dane wejściowe wprowadzone przez użytkownika jako dane wyjściowe.
Kod 3:
#włączaćza pomocą przestrzeń nazw st ;
wew główny ( ) {
podwójnie podwójna wartość ;
cout <> podwójna wartość ;
cout << „Liczba podwójna to: „ << podwójna wartość ;
powrót 0 ;
}
Wyjście :
Tutaj wpisujemy podwójny numer typu danych i wciskamy „Enter”. Ale tutaj zauważamy, że nie wyświetla pełnej liczby. Aby wyświetlić pełny „podwójny” numer typu danych, potrzebujemy tylko kilku technik w C++.
Przykład 4:
Tutaj dołączamy jeszcze jeden plik nagłówkowy „bits/stdc++.h”, ponieważ zawiera wszystkie żądane deklaracje funkcji. Tutaj ustawiamy żądaną wiadomość, którą użytkownik zobaczy po zainicjowaniu „double_d” typu danych „double”. Następnie korzystamy z funkcji „cin>>” i przypisujemy tutaj zmienną „double_d”. Dane wejściowe są zapisywane w „double_d”. Aby wyświetlić dane wejściowe, które użytkownik wprowadza tutaj jako dane wyjściowe, ponownie wpisujemy zmienną „double_d” w polu „cout”. Uwzględniamy także funkcję „setprecision()”, do której dodajemy „10”, aby dostosować precyzję wartości typu danych double i odpowiednio ją wydrukować. Precyzja, którą tutaj ustawiamy, to „10”.
Kod 4:
#włączać#włączać
za pomocą przestrzeń nazw st ;
wew główny ( ) {
podwójnie wartość_d2 ;
cout <> wartość_d2 ;
cout << ustawić precyzję ( 10 ) << „Liczba podwójna to: „ << wartość_d2 ;
powrót 0 ;
}
Wyjście :
Tutaj zbiera dane wejściowe, a następnie wyświetla „podwójną” wartość z tą samą precyzją, którą dostosowaliśmy w danym kodzie.
Przykład 5:
W tym kodzie otrzymujemy dane wejściowe znaku od użytkownika. Inicjujemy tutaj zmienną „char” „char1”, a następnie używamy „cout”, aby wyświetlić komunikat. Następnie umieszczamy „cin>>” i umieszczamy tam ten „char1”. Zatem znak wprowadzony przez użytkownika jest tutaj przechowywany. Następnie ponownie używamy „cout”, aby pokazać znak przechowywany w zmiennej „char1”.
Kod 5:
#includeza pomocą przestrzeń nazw st ;
wew główny ( ) {
zwęglać char1 ;
cout <> char1 ;
cout << „Postać to:” << char1 ;
powrót 0 ;
}
Wyjście :
Po wykonaniu wyświetli się ten komunikat. Jako znak wejściowy wpisujemy „z”. Następnie w kolejnej linii zostanie wyświetlony wprowadzony znak.
Przykład 6:
W tym kodzie otrzymujemy ciąg wejściowy od użytkownika. Tutaj inicjujemy zmienną „string” „myName” i używamy „cout”, aby wyprowadzić komunikat. Następnie w tym miejscu wstawiamy „myName” i „cin>>”. W ten sposób zapisywany jest tutaj ciąg znaków wprowadzony przez użytkownika. Następnie ponownie używamy polecenia „cout”, aby wyświetlić ciąg znaków zapisany w zmiennej „myName”.
Kod 6:
#includeza pomocą przestrzeń nazw st ;
wew główny ( ) {
ciąg moje imię ;
cout <> moje imię ;
cout << 'Nazywam się: ' << moje imię ;
powrót 0 ;
}
Wyjście:
Pojawia się następujący komunikat. W polu wejściowym wpisujemy ciąg „Piotr”. Wprowadzony ciąg zostanie następnie wyświetlony w następującym wierszu:
Przykład 7:
Jeśli jako dane wejściowe chcemy przyjąć wiele ciągów znaków lub linii, musimy użyć funkcji „getline()”. Deklarujemy tutaj „nazwę ciągu”. Następnie wpisany przez nas komunikat jest drukowany za pomocą „cout”. Następnie umieszczamy „Nazwa” i „cin” w funkcji „getline()”, która pobiera od użytkownika wiele ciągów wejściowych i przechowuje je w zmiennej „Nazwa”. Spowoduje to zapisanie ciągów wprowadzonych przez użytkownika. Następnie wyświetlamy ciągi znaków zapisane w zmiennej „Nazwa” za pomocą polecenia „cout”.
Kod 7:
#includeza pomocą przestrzeń nazw st ;
wew główny ( ) {
ciąg Nazwa ;
cout << 'Proszę wpisać tutaj swoje pełne imię i nazwisko: ' ;
getline ( jedzenie , Nazwa ) ;
cout << „Twoje pełne imię i nazwisko to:” << Nazwa ;
powrót 0 ;
}
Wyjście:
Tutaj, w tym wyniku, jako dane ciągu wprowadzamy „James Samuel”. Kiedy naciśniemy „Enter”, wyświetli się tutaj pełna nazwa, ponieważ skorzystaliśmy z funkcji „getline()”.
Wniosek
W tym przewodniku omawialiśmy „wprowadzanie danych przez użytkownika w języku C++”. Zbadaliśmy tę koncepcję i dowiedzieliśmy się, że polecenie „cin” wraz z symbolami wyodrębniania „>>” służy do uzyskiwania danych wejściowych od użytkownika. Pobraliśmy od użytkownika wartości typu integer, float, double, char i string za pomocą polecenia „cin>>” i zademonstrowaliśmy przykłady C++, w których szczegółowo wyjaśniono koncepcję „wprowadzania danych przez użytkownika” .