W C++ instrukcje pętli powtarzają określony fragment kodu lub instrukcję. Są one najczęściej używane do skrócenia kodu poprzez wykonanie tej samej funkcji więcej niż jeden raz oraz do ograniczenia redundancji. Pętle For, pętle while i pętle do-while to tylko kilka typów pętli obsługiwanych przez C++. Każdy ma unikalną składnię, korzyści i zastosowanie. Kiedy chcemy wielokrotnie uruchomić blok kodu, wykorzystujemy programistyczną strukturę sterowania znaną jako pętla. Zazwyczaj kontynuuje działanie i zatrzymuje się po spełnieniu określonego kryterium. Kluczową ideę poznasz w tym poście, a mianowicie C++ For Loop.
Co to jest pętla for w C++?
Ta struktura kontroli powtórzeń umożliwia nam wielokrotne zapętlenie określonego obszaru kodu C++. Jeśli wyrażenie testowe zwraca prawdę, wykonywana jest pętla for. Gdy tylko wyrażenie testowe jest fałszywe, pętla przestaje działać. Przed każdą iteracją należy sprawdzić warunek. Treść pętli jest uruchamiana, jeśli ocena daje prawdziwy wynik.
Składnia for Loop
Poniżej wspomnieliśmy o składni pętli for w języku C++.
Pierwszym parametrem jest „wyrażenie inicjujące”. Musimy zainicjować licznik pętli na określoną liczbę w tym wyrażeniu. Na przykład int i=1.
Drugim parametrem jest „warunek”. Tutaj musimy przetestować warunek. Jeśli kryterium jest spełnione, pętla for będzie kontynuowana; jeśli nie, to się skończy. W następnym przykładzie, jeśli i <= 5. Przyrost jest trzecim i ostatnim parametrem. To wyrażenie zwiększa/zmniejsza zmienną pętli o określoną liczbę po uruchomieniu treści pętli. Na przykład: i++;.
Zobaczmy teraz kilka przykładów programowania omawiających pętlę for.
Przykład 1:
W naszym pierwszym przykładzie użyliśmy pętli for do wypisania pierwszych 15 naturalnych liczb całkowitych. Aby pokazać, jak działa pętla for, zapoznaj się z załączonym kodem.
Metoda main jest uruchamiana po wstawieniu do kodu pliku nagłówkowego iostream. Rozpoczyna się liczba, zapisywany jest warunek, aby sprawdzić, czy jest mniejszy lub równy 15. Liczba jest zwiększana po każdym powtórzeniu w pętli for. W kodzie jest zapisany jako (liczba=4; liczba=15; liczba++).
Sprawdzany jest warunek „liczba <= 15”. Instrukcje zapisane w ciele pętli są wykonywane, jeśli warunek jest spełniony. Jeśli warunek zwróci wartość false, program wykona instrukcje zapisane w pętli. Po wykonaniu kodu pętli for uruchamiane jest polecenie „number++”. Na tej ilustracji za każdym razem, gdy wykonywany jest kod treści pętli for, wartość „number” wzrasta o 1. Można tutaj użyć dowolnego wyrażenia, które chcesz uruchomić po każdej pętli.
W powyższym przykładzie „liczba = 4” daje zmiennej „liczba” wartość 4. Następnie sprawdzany jest warunek „liczba<=15”. Kod w ciele pętli for jest wykonywany, ponieważ wartość „number” wynosi 4. W rezultacie wypisywana jest bieżąca wartość „number”, która wynosi 4.
Po wykonaniu kodu pętli for wykonywany jest krok „liczba++”, który zwiększa wartość „liczba” o 1. Dlatego 5 jest nową wartością zmiennej „liczba”.
Warunek „liczba<=15” jest ponownie sprawdzany i okazuje się być spełniony, ponieważ wartość „liczba” wynosi 5. Po ponownym uruchomieniu kodu ciała pętli wypisywane jest 5. Następnie wartość „liczby” zostaje ponownie zwiększona.
Gdy wartość „liczba” zostanie zmieniona na 15, wyrażenie „liczba <= 15” zostanie ocenione jako prawda, wyświetlając 15. Warunek „liczba<=15” staje się teraz fałszywy, a pętla kończy się, gdy liczba++ podnosi wartość „liczba”. ” do 16.
#includeint Główny ( )
{
za pomocą przestrzeń nazw standardowe ;
int numer ;
dla ( numer = 4 ; numer <= piętnaście ; numer ++ )
{
Cout << numer << koniec ;
}
zwrócić 0 ;
}
Oto wynik, na którym możesz zobaczyć liczby od 4 do 15, które są drukowane za pomocą pętli for.
Przykład 2:
To jest drugi przykład, w którym określimy silnię liczby dodatniej. Po pierwsze, do naszego kodu został włączony plik nagłówkowy iostream. Ten plik pozwoli nam odczytywać i zapisywać w konsoli. Następnie, aby uzyskać dostęp do jego klas i funkcji bez ich wywoływania, dołączyliśmy przestrzeń nazw std. W kolejnym wierszu kodu została wywołana metoda main(), która powinna zawierać logikę programu. Treść funkcji main() to miejsce, w którym { oznacza jej początek. Tutaj zostały zadeklarowane zmienne całkowite a, n i fact. Wartość 1 została ustawiona na zmienną fakt. Na konsoli wydrukowaliśmy trochę tekstu. W tekście jest napisane „Proszę wpisać dowolną liczbę dodatnią:”.
Użytkownik zostanie poproszony o wprowadzenie w tekście wartości zmiennej num. Następnie budowana jest pętla for. Podczas inicjowania tworzona jest zmienna całkowita o nazwie „a” i przypisywana jest jej wartość 1. Warunek mówi, że wartość a nie może być większa ani równa wartości zmiennej „n”. Po każdej iteracji przyrost zwiększa wartość „a” o 1. Ciało pętli for jest oznaczone symbolem (). Formuła fakt = fakt * a została użyta w poniższym kodzie do obliczenia wartości silni. Pętla dobiega końca.
Wartości zmiennych „n” i „fakt” zostaną wydrukowane na konsoli wraz z dodatkowym tekstem w kolejnym wierszu. Jeśli program działa pomyślnie, funkcja main() zwraca wartość. Na koniec można zobaczyć zakończenie treści funkcji main(). Oto cały kod:
#includeza pomocą przestrzeń nazw standardowe ;
int Główny ( )
{
int a, n, fakt = 1 ;
Cout <> n ;
dla ( a = 1 ; a <= n ; ++ a )
{
fakt * = a ;
}
Cout << „Oto silnia” << n << ' = ' << fakt ;
zwrócić 0 ;
}
Kiedy uruchomimy powyższe, najpierw poprosi użytkownika o podanie dowolnej liczby dodatniej. Po wykonaniu tej czynności podana jest silnia tej liczby.
Tutaj widać, że silnia podanej liczby to 5 w naszym przypadku.
Wniosek
W tym artykule podaliśmy szczegółowe informacje na temat C++ pętli for. Dopóki nie zostanie spełniony określony warunek, kolekcja instrukcji jest stale wykonywana w pętli for. Dla Twojej pomocy podajemy również dwa dokładne przykłady.