Jak dodać katalog do PATH w systemie Linux

Polecenia to nie tylko polecenia systemu operacyjnego dysku. Ścieżka jest listą katalogów, w których powłoka szuka poleceń systemu operacyjnego i innych poleceń. Polecenia są jak krótkie pliki programów. Tak więc polecenia są plikami wykonywalnymi. Każda aplikacja zainstalowana na komputerze zawiera plik wykonywalny. Aby uruchomić aplikację, najpierw uruchamiany jest plik wykonywalny. Te pliki wykonywalne są również nazywane poleceniami.

Bez zmiennej PATH każde polecenie miałoby ścieżkę bezwzględną, tak jak w,

/home/jan/katalog1/katalog2/polecenie.exe

gdzie pierwszy / to katalog główny; john to katalog użytkownika dla użytkownika John; dir1 i dir2 są podkatalogami; a command.exe to nazwa pliku wykonywalnego.

Plik wykonywalny może mieć wiele innych nazw. W rzeczywistości command.exe jest tutaj symboliczny. Tak więc, jeśli katalog /home/john/dir1/dir2 (bez pliku) znajduje się w zmiennej PATH, użytkownik john wykona polecenie.exe po znaku zachęty, [email protected] :~$ po prostu wpisując, command.exe, bez poprzedzającej ścieżki. To jest:

a następnie naciskając Enter.

Aby zobaczyć aktualną listę katalogów PATH w komputerze, wpisz:

i naciśnij Enter na terminalu. Wynik byłby podobny do:

/usr/local/sbin:/usr/local/bin:/usr/sbin:/usr/bin:/sbin:/bin:/usr/games:/usr/local/games:/snap/bin

Teraz pytanie brzmi: w jaki sposób katalog (i poprzedzająca go ścieżka) jest dodawany do zmiennej PATH? W przypadku niektórych instalacji katalog jest dodawany automatycznie. W przypadku innych trzeba to dodać ręcznie. W tym artykule wyjaśniono dwa główne sposoby dodawania katalogu. Katalog nie jest dodawany (włączany), tak jak byłoby to zrobione do tablicy. Dwa główne sposoby określane są jako dodawanie tymczasowe i dodawanie stałe. Bash to powłoka używana w przykładach kodu w tym artykule.

Treść artykułu

• Wstęp – patrz wyżej
• Tymczasowy dodatek
• Stały dodatek
• Wniosek

Tymczasowy dodatek

Dodawanie tymczasowe oznacza, że ​​dodawanie odbywa się tylko w pamięci. Nie jest zapisywany do użytku po ponownym uruchomieniu komputera.

Wbudowane polecenie eksportu powłoki Bourne'a

Mówiąc prościej, polecenie eksportu to:

W takim przypadku ponownie przypisuje wartość do zmiennej w pamięci.

Zmienna PATH w pamięci może już mieć wartość taką jak,

ŚCIEŻKA=/usr/local/sbin:/usr/local/bin:/usr/sbin:/usr/bin:/sbin:/bin:/usr/games:/usr/local/games:/snap/bin

Załóżmy, że katalog do dodania to /home/john/dir1/dir2. Jeśli polecenie eksportu jest wpisane jako,

wtedy /home/john/dir1/dir2 zamieni wszystko, co już jest w pamięci, jako wartość zmiennej PATH.

Jeśli polecenie eksportu jest wpisane jako,

Wtedy /home/john/dir1/dir2 dołączyłby się na końcu tego, co już jest w zmiennej. Tak więc nowa zmienna miałaby postać:

ŚCIEŻKA=/usr/local/sbin:/usr/local/bin:/usr/sbin:/usr/bin:/sbin:/bin:/usr/games:/usr/local/games:/snap/bin:/ home/jan/kat1/kat2

Zauważ, że w poprzednim wierszu kodu powyżej część wartości, która już istnieje, jest oddzielona od nowej części dwukropkiem, czyli ‘:’. $PATH w wierszu kodu, rozwija (zastępuje) wartość PATH znajdującą się już w pamięci.

Teraz to samo polecenie może znajdować się w więcej niż jednym katalogu. Gdy polecenie wykonywalne zostanie wpisane bez poprzedzającej ścieżki w wierszu zachęty, powłoka zaczyna przeszukiwać wartość (łańcuch) zmiennej PATH w pamięci, od lewej do prawej. Tak więc, z powyższym wierszem kodu, /home/john/dir1/dir2 w końcu pojawi się w wyszukiwaniu. Kto chce, żeby jego katalog dotarł jako ostatni? - Nikt. Tak więc lepszy sposób na dołączenie (dodanie) katalogu jest następujący:

/home/john/dir1/dir2 jest teraz na początku, oddzielony od następnego katalogu dwukropkiem. Tak więc, z monitem [email protected] :~$,

po wpisaniu i naciśnięciu klawisza Enter polecenie command.exe w katalogu dir2 zostanie wykonane z:

Dopóki komputer nie zostanie zamknięty, użytkownik będzie kontynuował wykonywanie programu command.exe bez wpisywania poprzedniej ścieżki.

Po wyłączeniu komputera wszystko w pamięci o dostępie swobodnym jest usuwane. Zła wiadomość jest taka, że ​​użytkownik komputera będzie musiał powtórzyć ten proces dodawania swojego katalogu do zmiennej PATH za każdym razem, gdy komputer zostanie ponownie uruchomiony. Nikt nie chce tego dzisiaj robić. Dlatego zalecanym podejściem jest podejście do trwałego dodawania. Oznacza to, że dodatek do PATH musi zostać zapisany (na dysku twardym).

Stały dodatek

Z powyższej dyskusji pomysł polega na zapisaniu dokonanej zmiany (na dysku twardym). Tak więc, jeśli zmiana zostanie zapisana w pliku, który powłoka odczytuje przy każdym uruchomieniu komputera, będzie to w porządku. Oznacza to, że przy każdym uruchomieniu komputera zmienna PATH w pamięci zostanie odpowiednio zaktualizowana. Kiedy komputer się uruchamia, podczas uruchamiania odczytuje określone pliki. Jednym z plików odczytywanych przez powłokę Bash dla systemu Linux jest ~/.bashrc . Nazwa pliku to . bashrc , zaczynając od kropki. Znajduje się w katalogu użytkownika.

Bash to tylko jedna powłoka, prawdopodobnie najpopularniejsza obecnie powłoka dla Linuksa. Kolejną powłoką dla Linuksa jest Zsh. W przypadku Zsh odpowiedni plik to ~/. zshrc , nadal w katalogu użytkownika. Gdy powłoka startuje, podczas uruchamiania, odczytuje ten plik. W przypadku Bash plik to ~/.bashrc . Tak więc, jeśli powyższy kod dodawania zostanie wpisany do pliku ~/.bashrc, katalog zawsze będzie w pamięci, ponieważ ~/.bashrc zawsze będzie zawierał go w PATH przy każdym uruchomieniu komputera. Pozostaje w pamięci do czasu wyłączenia komputera.

W Bash ~/.bashrc jest plikiem ukrytym, więc zwykłe użycie polecenia ls go nie pokaże. ~/.bashrc zawiera kilka poleceń Bash (powłoki). Ubuntu to wariant Linuksa. Ubuntu zawiera edytor tekstu. Na komputerze autora tło edytora tekstu Ubuntu jest czarne.

Powyższe polecenie dodawania (bez zachęty) powinno być dołączone do pliku ~/.bashrc. Dobrze jest dodać go na końcu pliku, aby nie hartować jego dostępną zawartością, która prawdopodobnie działa dobrze.

Aby otworzyć ~/.bashrc w Ubuntu, wpisz następujące polecenie w wierszu poleceń na terminalu i naciśnij Enter:

Gdzie nano jest edytorem tekstu. Tutaj nano jest poleceniem (wykonywalnym), którego argumentem jest ~/.bashrc . Zawartość pliku powinna otworzyć się w edytorze tekstu, aby nałożyć na okno terminala.

Plik ~/.bashrc otworzy się w edytorze tekstu, prawdopodobnie z czarnym tłem. Kursor będzie migał w lewym górnym rogu.

Naciskaj klawisz strzałki w dół na klawiaturze, aż kursor dotrze do końca pliku. Dodaj nową linię,

To nie wszystko. Zmiana w pliku ~/.bashrc nie została zapisana. Aby zapisać plik z wprowadzoną zmianą, naciśnij klawisze Ctrl+o i postępuj zgodnie z innymi wyświetlanymi instrukcjami. Aby wyjść z edytora tekstu, naciśnij Ctrl + x, a normalne okno terminala powinno zastąpić okno edytora tekstu. Można wtedy wydać inne polecenia powłoki.

Jeśli zostanie wydane echo $PATH, nowy katalog nie będzie widoczny na wyświetlaczu. Istnieją dwa sposoby kontynuowania tego kroku: albo zrestartuj komputer, albo pobierz nową zawartość pliku ~/.bashrc do pamięci za pomocą polecenia source. Polecenie source jest proste w użyciu:

Jeśli polecenie source zostanie wydane bez ponownego uruchamiania, echo $PATH pokaże nowy katalog dodany w wyniku (wyświetlenie). Polecenie będące przedmiotem zainteresowania można następnie wpisać bez poprzedzającej ścieżki.

Notatka: Nie pomyl końca wartości PATH (listy) z końcem pliku ~/.bashrc. Nie należy również mylić katalogu w PATH w pamięci z plikiem wykonywalnym w katalogu na dysku twardym.

Wniosek

PATH jest zmienną wbudowaną w powłokach Linuksa. Wartość PATH to lista katalogów oddzielonych dwukropkami. Dla każdego z tych katalogów na dysku twardym znajduje się polecenie (plik wykonywalny). Jeśli polecenie zostanie wydane przy sprzedaży bez poprzedzania go ścieżką, powłoka przeszuka te katalogi w poszukiwaniu polecenia. Jeśli nie widzi polecenia w żadnym z katalogów, polecenie nie zostanie wykonane. W takim przypadku, aby polecenie zostało wykonane, musi być ono poprzedzone jego ścieżką. Polecenie może znajdować się w więcej niż jednym katalogu w wartości PATH. Gdy tylko powłoka zobaczy pierwszy katalog z poleceniem, wykonuje polecenie. Wartość PATH jest w rzeczywistości łańcuchem składającym się z katalogów oddzielonych dwukropkami.

Problem polega na tym, jak dodać katalog wykonywalny nowej aplikacji do PATH. W niektórych przypadkach odbywa się to automatycznie przez program instalacyjny nowej aplikacji. W innych przypadkach trzeba to zrobić ręcznie. Można to zrobić ręcznie na dwa sposoby, nazywane dodawaniem tymczasowym i dodawaniem stałym. Tymczasowe dodawanie używa polecenia eksportu i po prostu dodaje katalog, gdy komputer jest włączony. Trwałe dodawanie musi zapisać wiersz poleceń eksportu w pliku inicjującym ~/.bashrc (Bash) do przyszłych operacji.