Jeśli potrzebujesz aplikacji na Androida do określonego celu, możesz ją emulować za pomocą maszyny wirtualnej. Korzystanie z Androida na laptopie może mieć jednak inne zalety niż tylko uruchamianie konkretnej aplikacji. Android jest z natury bardziej wydajny, więc możesz go używać, gdy Twoje konkretne zadanie wymaga więcej pamięci. Jeśli nic więcej, fajnie to zrobić. Z Android_x86 masz dwie możliwości stworzenia systemu dualboot.
Jednym z nich jest skopiowanie jednego z dostarczonych plików ISO tutaj , a druga to instalacja z pakietem rpm.
Aby skorzystać z pakietu rpm, zacznij od sprawdzenia, co zrobi. W pakiecie RPM znajdują się pliki skryptów, które skonfigurują dla Ciebie gruba. Jeśli chcesz się upewnić, co robi, możesz sprawdzić poleceniem rpm.
$obr./min--skrypty -Qandroid-x86-7,1-r2.x86_64.rpm
Skrypt jest zapisywany bezpośrednio na ekranie, jeśli z jakiegoś powodu skrypt nie działa przy użyciu apt, skopiuj go do pliku skryptu. W systemie Ubuntu będziesz musiał użyć programu alien, aby przekonwertować pakiet na deb.
$sudotrafnyzainstalowaćobcy
Po zainstalowaniu programu alien możesz utworzyć plik deb. Z Alien możesz zainstalować bezpośrednio, ale rozsądnie jest wykonać dwa ręczne kroki w tym celu.
$sudoobcy android-x86-7,1-r2.x86_64.rpmTeraz, gdy masz już plik deb, zainstaluj go za pomocą dpkg i opcji instalacji.
$sudo dpkg -iandroid-x86_7.1-1_amd64.deb
Ta metoda instalacji utworzy katalog w katalogu głównym. Jeśli używasz zwykłej instalacji, jest to partycja, na której zamontowałeś root (/). Katalogiem będzie /android-7.1-r2/, liczby pokazują zainstalowaną wersję Androida. Grub będzie mógł znaleźć ten plik za pomocą wbudowanego wyszukiwania plików.
Drugą metodą instalacji jest uruchomienie z karty pamięci i uruchomienie instalacji z tego miejsca.
Kiedy to zrobisz, masz ten sam katalog, co w drugiej metodzie. Skrypt zwykle tworzy twój wpis Gruba, ale jeśli to się nie powiedzie, sam dodaj go do Gruba. Użyj poniższego kodu i umieść go w /etc/grub.d/40_custom.
pozycja menu„Android x86 7.1-r2” {Szukaj--ustawić=korzeń--plik /android-x867,1-r2/jądro
linux/android-x867,1-r2/ciche jądroźródło=/dev/ram0 androidboot.selinux=pozwalający
initrd/android-x867,1-r2/initrd.img
}
Dla tego konkretnego poziomu oprogramowania potrzebny jest parametr „androidboot.selinux=permissive”, w przeciwnym razie rozruch zostanie zatrzymany z paniką.
Jeśli masz jakieś szczególne potrzeby, może być konieczne dodanie innych wpisów do tego pliku. Możesz udostępniać dane między wersjami za pomocą pliku obrazu sdcard. Aby go utworzyć, użyj dd i zamontuj go za pomocą mount i wypełnij danymi. Użyj opcji pętli z poleceniem mount.
$sudo dd Jeśli=/dev/zeroz=/dane/sdcard.imgbs=1024 liczyć=1048576$sudo uchwyt -Tvfat-lubpętla/dane/sdcard.img sdcard_temp/
Tutaj możesz skopiować dowolne dane, które chcesz mieć dostępne w sesji Androida.
Możesz teraz dodać parametr jądra, aby używać karty sdcard podczas uruchamiania instancji Android_x86.
linux/android-x867,1-r2/ciche jądroźródło=/dev/ram0 androidboot.selinux=pozwalającySDCARD=/dane/sdcard.img
Innym sposobem na posiadanie tych samych danych w dwóch instancjach Androida jest skopiowanie android-[x,x] katalog danych.
$sudorsync-z /cm-x86-13,0-r1/dane/ /android-7,1-r2/dane/W tym przykładzie. Na tym samym komputerze znajduje się jedna kopia Cyanogenmod i Android-x86.
Po zapisaniu pliku musisz zaktualizować Gruba.
$aktualizacja-grub2Wynik wyświetli listę zainstalowanego systemu, w tym Androida. Uruchom ponownie. Twój ekran startowy będzie wyglądał tak:
Alternatywnie możesz utworzyć kartę pamięci i uruchomić z niej. Uczciwe ostrzeżenie: ta metoda ma wszystkie uprawnienia do robienia tego, co chce, ze wszystkimi związanymi z tym ryzykiem. Pozytywnie w tym, możesz umieścić instalację na dowolnej partycji. Jest to przydatne, jeśli masz mało miejsca na dysku głównym (/). Zły aspekt polega na tym, że podczas korzystania z tej metody nie ma funkcji aktualizacji pakietów. Metoda zaczyna się od pobrania pliku ISO, który jest dostępny na stronie Androida. http://www.android-x86.org/download
Po pobraniu ISO upewnij się, że partycja jest gotowa. Plik ISO zawiera narzędzia do partycjonowania dysku, ale zaoszczędzi ci trochę kłopotów z przygotowaniem się przed ponownym uruchomieniem. Aby przygotować partycję, użyj swojego ulubionego programu do partycji, fdisk to jeden. Gparted jest kolejnym. Instalator zawiera cfdisk, ale nie obsługuje dysków GPT, po prawidłowym spartycjonowaniu działa nawet z dyskiem GPT.
W końcu, kiedy twój system jest instalowany, zainstalowany system zawsze znajduje się w katalogu na określonej partycji. Oznacza to, że bardzo łatwo jest zmienić instalację Androida z głównej dystrybucji.
Wybierz Androida z menu i czekaj. Przy pierwszym uruchomieniu oprogramowanie poprosi o zalogowanie. Konfiguracja jest krótka i prosta, a jeśli wybierzesz istniejące konto, spróbuje zainstalować aplikacje za Ciebie. Przywracanie aplikacji sprzed czasu, gdy instalator zaoferował, że to zrobi, ale często kończy się to niepowodzeniem. To mówi; gdy tylko uruchomisz Androida, aplikacja, której używałeś przed instalacją, pięknie się zainstaluje.
Uruchamianie z VirtualBox
Możesz także uruchomić cały pakiet ze środowiska wirtualnego. W Virtualbox emulacja myszy powoduje pewne zamieszanie. Aby przesunąć mysz o rundę podczas początkowej konfiguracji, musisz przytrzymać lewy przycisk myszy, gdy to zrobisz, poprawi się użyteczność.
Wniosek
System Android jest przeznaczony nie tylko dla nerdów technicznych, ale także oszczędza baterię i zapewnia dostęp do aplikacji dostępnych tylko dla systemu Android. Pamiętaj, że wiele aplikacji sprawdza, czy masz pełny telefon i nie działa na niczym innym niż na prawdziwym urządzeniu. Jednym z przykładów jest to, że możesz zainicjować swoje konto Telegram na emulatorze Androida; wybierz numer dowolnego telefonu komórkowego i odbierz kod aktywacyjny dla Telegrama, a następnie możesz używać Telegrama na pulpicie systemu Linux.