Aby manipulować tymi strukturami danych w pamięci w celu wykonania pewnych operacji, potrzebujemy pewnych zmiennych typów danych, takich jak liczba całkowita, znaki, podwójna i tak dalej.
Ten artykuł pomoże Ci w analizie wektorów i przedstawi różne procesy inicjalizacji wektorów (struktury danych) w C++.
Co to jest wektor w języku C++
W C++ mamy specjalną standardową bibliotekę szablonów, która ma wbudowane kontenery klasy vector. Vector to zbiorcze przechowywanie w pamięci, które dynamicznie przechowuje elementy z ograniczeniem tego samego typu danych.
Prosta deklaracja wektora w C++
słowo_kluczowe wektora < dane - typ > nazwa_wektora ( ) Chociaż wektory i tablice są podobne, rozmiar wektora może zmieniać się w czasie. Komponenty są przechowywane w odpowiednich regionach pamięci. W rezultacie rozmiar wektora zależy od wymagań uruchomionej aplikacji. Konieczne jest dodanie pliku nagłówkowego z dyrektywą preprocesora jako #włącz
W C++ mamy różne metody inicjalizacji wektora, omówmy je po kolei:
Metoda 1: Za pomocą metody Fill w klasie Vector
#uwzględnij#include
przy użyciu przestrzeni nazw std ;
int główny ( )
{
wektor < int > rzecz ( 10 ) ;
wypełnić ( rzecz. zaczynać ( ) , rzecz. koniec ( ) , 0 ) ;
Do ( int X : rzecz )
cout << X << ' ' ;
powrót 0 ;
}
W tym kodzie używamy metody fill i tworzymy wektor. Metoda fill ma dwa obiekty, jeden zaczyna się, a drugi jest końcem, następnie przekazujemy wartość, która ma zostać wydrukowana.
Wyjście
Metoda 2: Za pomocą metody push_back() do wypychania wartości jedna po drugiej
#include#uwzględnij
przy użyciu przestrzeni nazw std ;
int główny ( )
{
wektor < int > rzecz ;
rzecz. push_back ( jedenaście ) ;
rzecz. push_back ( 22 ) ;
rzecz. push_back ( 30 ) ;
rzecz. push_back ( 4 ) ;
cout << „Wszystkie elementy wektorów są... \N ' ;
Do ( int I = 0 ; I < rzecz. rozmiar ( ) ; I ++ )
{
cout << rzecz [ I ] << ' ' ;
}
powrót 0 ;
}
W tym programie inicjujemy pusty wektor, a następnie nadajemy wartości 11,22,30 metodzie push_back, używając jej wielokrotnie oraz 4 i pokazujemy je za pomocą pętli.
Wyjście
Metoda 3: Zainicjuj i zainicjuj wektor w jednym kroku
#include#uwzględnij
przy użyciu przestrzeni nazw std ;
int główny ( ) {
wektor < int > rzecz { 6 , 22 , 70 , 4 , 9 , jedenaście } ;
Do ( int z : rzecz )
cout << z << ' ' ;
}
W powyższym przykładzie program rozpoczyna się od funkcji main, w której w tym samym kroku inicjujemy wektory typu integer i nadajemy im wartości. Następnie pokazujemy wartości za pomocą pętli for.
Wyjście
Metoda 4: Z użyciem tablicy
#include#uwzględnij
przy użyciu przestrzeni nazw std ;
int główny ( )
{
wektor < int > rzecz { 4 , 9 , 10 , 66 , 8 , 7 } ;
Do ( int I : rzecz )
cout << I << ' ' ;
powrót 0 ;
}
W tym kodzie inicjujemy wektor, deklarując tablicę 6 elementów, a następnie drukujemy je za pomocą cout.
Wyjście
Metoda 5: Używając już istniejącej tablicy i kopiując ją
#include#uwzględnij
przy użyciu przestrzeni nazw std ;
int główny ( )
{
int B [ ] = { 1 , 88 , 7 , 6 , Cztery pięć } ;
int the = rozmiar ( B ) / rozmiar ( B [ 0 ] ) ;
wektor < int > rzecz ( B , B + the ) ;
Do ( int cyfry : rzecz )
cout << cyfry << ' ' ;
powrót 0 ;
}
W tym programie deklarujemy tablicę jako b z 5 wartościami, a następnie dodajemy ją w wektorze za pomocą dwóch parametrów; Tablica jest pierwszą, a tablica z jej długością jest drugą.
Wyjście
Metoda 6: przy użyciu przeciążenia konstruktora w wektorze
#uwzględnij#include
przy użyciu przestrzeni nazw std ;
int główny ( )
{
wektor < int > rzecz ( 10 , 9 ) ;
Do ( int X : rzecz )
cout << X << ' ' ;
powrót 0 ;
}
W powyższym przykładzie użyliśmy wektora z przeciążonym konstruktorem, który przyjmuje dwa parametry: jeden to powtórzenie wartości, a drugi to cyfra, którą chcemy pokazać, stąd wynik jest następujący.
Wyjście
Wniosek
Wektory są zdefiniowane w standardowej bibliotece szablonów (STL). Aby użyć wektora, najpierw musimy dołączyć nagłówek wektora do programu. W tym tekście widzieliśmy różne sposoby inicjowania wektorów w języku C++. Deweloper może wybrać dowolną metodę w zależności od potrzeb.