Zrozumienie i używanie sources.list dla Ubuntu

Teraz możesz zapytać: Co to jest dystrybucja Linuksa?

Cóż, samo jądro Linuksa nie może robić bardzo wymyślnych rzeczy. Jest to oprogramowanie, które zarządza sprzętem, przydziela pamięć programom, pomaga uruchomić program i wykonywać inne podstawowe zadania na bardzo niskim poziomie. Powiedzmy, że chcesz edytować plik za pomocą nano Edytor tekstu. Cóż, jądro Linuksa tego nie ma. Musisz zainstalować go osobno na jądrze Linuksa, aby z niego korzystać.

Bez przydatnych programów jądro Linuksa nie jest pomocne dla zwykłych użytkowników. Ponownie, instalowanie programów na jądrze Linuksa nie jest czymś, co zwykli ludzie chcieliby robić. Tak więc różne firmy i osoby prywatne pakowały ważne narzędzia (lub oprogramowanie) na jądro Linuksa i pakowały je dla Ciebie. Więc kiedy go zainstalujesz, możesz rozpocząć pracę z potrzebnym programem. Nazywa się to systemem operacyjnym opartym na Linuksie lub dystrybucją Linuksa. Ubuntu, Debian, CentOS, Fedora i inne to dystrybucje Linuksa lub systemy operacyjne oparte na Linuksie. To nie tylko Linux.

Teraz w Linuksie jest tak wiele oprogramowania, że ​​nie możesz nawet policzyć. Włączenie ich wszystkich do jednego pakietu systemu operacyjnego spowodowałoby, że rozmiar systemu operacyjnego byłby zbyt duży i trudniejszy do dystrybucji. Tak więc system operacyjny potrzebuje mechanizmu do łatwego instalowania pakietów w razie potrzeby. W ten sposób mogą zawierać bardzo typowe narzędzia i zmniejszyć instalację. Łatwiej jest opracowywać, dystrybuować i pobierać dla użytkowników oraz ma bardziej modułowe podejście.

Następnie dodatkowe pakiety są hostowane na serwerze WWW lub serwerze FTP dystrybucji Linuksa, skąd użytkownicy mogą je pobrać i zainstalować. Te serwery internetowe lub serwery FTP nazywane są repozytorium pakietów.

Potrzebujesz również sposobu na zarządzanie (instalowanie, usuwanie, pobieranie) tych pakietów z repozytorium pakietów. Tak więc menedżer pakietów jest zawarty w twojej ulubionej dystrybucji Linuksa. Ubuntu bazuje na dystrybucji Debian GNU/Linux. Ubuntu używa menedżera pakietów APT (Advanced Package Tool) do zarządzania pakietami. Menedżer pakietów APT i wszystkie interfejsy graficzne (Centrum oprogramowania Ubuntu, Muon, aptitude itp.) używają lista_źródeł plik, aby dowiedzieć się, którego repozytorium lub repozytoriów pakietów użyć.

W tym artykule pokażę, jak lista_źródeł plik jest używany w Ubuntu. Zacznijmy.

Menedżer pakietów APT i wszystkie jego interfejsy graficzne pobierają informacje z repozytorium pakietów z /etc/apt/sources.list plik i pliki z /etc/apt/sources.list.d informator.

W Ubuntu różne menedżery pakietów edytują /etc/apt/sources.list plik bezpośrednio. Nie polecam dodawania tam niestandardowych repozytoriów pakietów. Jeśli potrzebujesz dodać dodatkowe repozytorium pakietów, najlepiej po prostu dodać je w /etc/apt/sources.list.d/ informator. W dalszej części artykułu pokażę Ci praktycznie, jak to się robi.

Zrozumienie pliku sources.list:

Zawartość /etc/apt/sources.list plik wygląda mniej więcej tak.

Tutaj wiersze zaczynające się od hash (#) są komentarzami. Komentarze są używane do celów dokumentacji tego pliku. Komentarze są również używane do wyłączania tutaj określonego repozytorium pakietów.

Na przykład możesz zostawić komentarz, gdy dodajesz niestandardowe repozytorium pakietów, takie jak to.

Zadzwonię do każdej linii używanej do dodania repozytorium pakietów (linie zaczynające się od deb ) na /etc/apt/sources.list plik i pliki w /etc/apt/sources.list.d/ katalog linii APT. Możesz to nazwać, jak chcesz.

Porozmawiajmy teraz o tym, jak formatowana jest linia APT. To jest przykład linii APT, jak pokazano na poniższym zrzucie ekranu.

Linia APT zaczyna się od deb , co oznacza, że ​​to repozytorium pakietów dystrybuuje pakiety oprogramowania jako wstępnie skompilowane pliki binarne w formacie pliku deb.

Linia APT może również zaczynać się od deb-src , co oznacza, że ​​repozytorium pakietów dystrybuuje pakiety oprogramowania jako kody źródłowe, które trzeba będzie skompilować na własnym komputerze, aby móc z nich korzystać. Domyślnie wszystkie deb-src repozytoria pakietów są wyłączone w Ubuntu. Osobiście wolę, aby były wyłączone, ponieważ ich nie używam. Instalowanie pakietów ze źródeł zajmuje dużo czasu w zależności od specyfikacji twojego komputera.

Następnie masz adres URL HTTP, HTTPS lub FTP repozytorium pakietów. Tutaj przechowywane są wszystkie pliki pakietów i pliki bazy danych pakietów. Menedżer pakietów pobiera metadane pakietu i inne informacje, aby dowiedzieć się, jakie pakiety są dostępne i gdzie je pobrać.

Następnie musisz wpisać krótką nazwę kodową swojego systemu operacyjnego Ubuntu. Dla każdej wersji Ubuntu jest inaczej. Na przykład w Ubuntu 18.04 LTS jest bioniczny .

Możesz dowiedzieć się, co to jest dla twojej dystrybucji, za pomocą następującego polecenia:

Następnie umieszczasz oddzieloną spacjami listę różnych sekcji tego repozytorium pakietów. Pakiety repozytorium pakietów mogą być logicznie podzielone na wiele grup, jak widać w zaznaczonej sekcji tego artykułu poniżej. Repozytorium pakietów Ubuntu jest podzielone na Główny , ograniczony , wszechświat oraz wieloświat Sekcje. W tym przykładzie dodałem tylko Główny oraz ograniczony sekcje bioniczny repozytorium pakietów.

To w zasadzie wszystko, o czym musisz wiedzieć lista_źródeł plik na Ubuntu.

Dodawanie własnego repozytorium pakietów na Ubuntu:

Powiedzmy, że chcesz dodać własne repozytorium pakietów na Ubuntu. Powiedzmy, że jest hostowany w Twojej sieci lokalnej i dostępny pod adresem http://192.168.10.5/nodejs i jest lustrem repozytorium pakietów NodeJS.

Najpierw utwórz nowy plik node.list w /etc/apt/sources.list.d/ katalog za pomocą następującego polecenia:

Teraz dodaj następującą linię i zapisz plik, naciskając + x a następnie naciśnij oraz a następnie naciśnij .

Teraz, aby zmiany zaczęły obowiązywać, zaktualizuj pamięć podręczną repozytorium pakietów APT za pomocą następującego polecenia:

Teraz możesz instalować pakiety z dodanego repozytorium pakietów. Dziękuję za przeczytanie tego artykułu.