C++ Std::Opcjonalne

Przykład 1:

W tym kodzie importowane są pliki nagłówkowe „opcjonalne” i „iostream”. Musimy zaimportować te pliki nagłówkowe, abyśmy mogli łatwo uzyskać dostęp do zdefiniowanych w nich funkcji. Następnie dołączamy „przestrzeń nazw std”, więc nie musimy wpisywać jej oddzielnie za pomocą funkcji, takich jak „std::opcjonalne” i „std::cout”. Używamy tutaj „przestrzeni nazw std”. Zatem teraz umieszczamy „opcjonalne” lub „cout” bez wpisywania razem z nimi „std”.

Następnie wywołujemy funkcję main(), umieszczamy „opcjonalne”, ustawiamy na „int” i deklarujemy „myNum”. Jest to składnia deklarowania zmiennej „std::opcjonalna”. Następnie inicjujemy kolejną zmienną o nazwie „wartość” i przypisujemy wartość do zmiennej „myNum” za pomocą funkcji value_or(). W tej funkcji przekazujemy „99”, więc przypisuje ona „99” do zmiennej „muNum”, jeśli nie ma wartości, i przechowuje ją w zmiennej „wartość”. Następnie umieszczamy pod tym „cout”, co pomaga wyświetlić wartość, którą przypisaliśmy zmiennej powyżej.

Kod 1:

Wyjście:

Tutaj możemy zauważyć, że wyświetla się liczba „99”, co oznacza, że ​​wartości nie było powyżej i wartość, którą dodaliśmy, jest przypisana do tej zmiennej.

Przykład 2:

Najpierw dołączamy pliki nagłówkowe i umieszczamy „przestrzeń nazw std”. Teraz poniżej deklarujemy funkcję „std::opcjonalna”, która jest funkcją „divideFunc()”. „Dywidenda” i „dzielnik” to dwa parametry tej funkcji. Następnie używamy „if” poniżej, dodając warunek mówiący „dzielnik ! = 0”. Jeśli to jest spełnione, zwraca odpowiedź tego dzielenia, gdy dodamy do tego słowo „return”. W przeciwnym razie zwraca „nullopt”, co oznacza brak wartości typu bezpiecznego. Teraz wywołujemy funkcję main(). Aby wywnioskować o „std::opcjonalny”, umieszczamy „divideFunc()”, dodajemy „27, 3” i przypisujemy wynik do zmiennej „iloraz”.

W tym przypadku używamy słowa kluczowego „auto”, które automatycznie dostosowuje typ danych. Następnie dodajemy „if”, w którym wykorzystujemy „wartość ma”, która określa, czy otrzymana zostanie wartość typu. Następnie umieszczamy „cout”, który wyświetla wynik przechowywany w zmiennej „iloraz”, a część „else” zawiera stwierdzenie, które pokazuje, że dzielnik wynosi zero.

Kod 2:

Wyjście:

Dane wyjściowe wyświetlają wynik po dzieleniu, co oznacza, że ​​dzielnik nie wynosi zero. W tym przypadku „std::opcjonalny” służy do określenia, czy wartość istnieje, czy nie jest bezpieczna dla typu.

Przykład 3:

Tutaj deklarujemy zmienną „std::opcjonalną”, która jest „liczbą” wewnątrz funkcji main(). Następnie używamy „if”, w którym umieszczamy funkcję has_value() z tą zmienną „liczbową”. Sprawdza to, czy w tej zmiennej „liczbowej” znajduje się wartość, czy nie. Jeśli zmienna „number” zawiera wartość, renderuje instrukcję, którą dodaliśmy po „if”. W przeciwnym razie renderuje instrukcję, którą umieściliśmy po „else”.

Teraz inicjujemy „liczbę” wartością „92” i ponownie wykorzystujemy „if” poniżej, gdzie dodawana jest funkcja has_value() ze zmienną „liczba” w „jeśli” jako warunek. Określa to, czy zmienna „liczba” ma wartość. Zdanie, które dodajemy po „if” jest renderowane, jeśli zmienna „liczba” ma wartość. Jeśli nie, renderowane jest stwierdzenie, które umieszczamy po „else”.

Kod 3:

Wyjście:

To renderuje część „else” jako pierwszą, ponieważ nie przypisujemy żadnej wartości do zmiennej „std::opcjonalna”. Następnie przypisujemy wartość tej zmiennej, aby wyświetlić tę wartość w następnym wierszu.

Przykład 4:

Teraz deklarujemy trzy zmienne „std::opcjonalne”, którymi są „n1”, „n2” i „n3”. Przypisujemy także wartości zmiennym „n2” i „n3”, czyli odpowiednio „29” i „45”. Zmienna „n1” klasy „std::opcjonalny” jest tutaj pusta. Teraz używamy „boolalpha”, która pomaga w zwróceniu zwrotu w formie „prawda” lub „fałsz” zamiast „1” i „0”.

Następnie używamy operatorów relacyjnych pomiędzy zmiennymi „std::opcjonalny” i umieszczamy każdą instrukcję wewnątrz „cout”, tak aby wyświetlała również wynik dodanego przez nas porównania. Najpierw sprawdza, czy „n3 > n2”, następnie „n3 < n2”, „n1 < n2”, „n1 == std::nullopt ”. W tym przypadku „nullopt” służy do porównywania wartości typu no-safe lub null. Następnie osobno sprawdzamy „n2 == 49” i „n3 == 88” wewnątrz instrukcji „cout”.

Kod 4: