NumPy Cos

Funkcja cos NumPy reprezentuje trygonometryczną funkcję cosinus. Ta funkcja oblicza stosunek długości podstawy (bok najbliższy kąta) do długości przeciwprostokątnej. Funkcja NumPy cos znajduje cosinus trygonometryczny elementów tablicy. Te obliczone wartości cosinusów są zawsze reprezentowane w radianach. Kiedy mówimy o tablicach w skrypcie Pythona, musimy wspomnieć o „NumPy”. NumPy to biblioteka oferowana przez platformę Python, która umożliwia pracę z wielowymiarowymi tablicami i macierzami. Ponadto ta biblioteka działa również z różnymi operacjami macierzowymi.

Procedura

Metody implementacji funkcji NumPy cos zostaną omówione i pokazane w tym artykule. W tym artykule przedstawimy pokrótce historię funkcji cos NumPy, a następnie omówimy składnię dotyczącą tej funkcji z różnymi przykładami zaimplementowanymi w skrypcie Pythona.

Składnia

Wspomnieliśmy o składni funkcji NumPy cos w języku Python. Funkcja ma łącznie dwa parametry, a są to „x” i „out”. x to tablica zawierająca wszystkie elementy w radianach, czyli tablicę, którą przekażemy funkcji cos(), aby znaleźć cosinus jej elementów. Następnym parametrem jest „out” i jest opcjonalny. Niezależnie od tego, czy to dasz, czy nie, funkcja nadal działa doskonale, ale ten parametr mówi, gdzie znajduje się lub jest przechowywane dane wyjściowe. To była podstawowa składnia funkcji cos NumPy. W tym artykule zademonstrujemy, jak możemy użyć tej podstawowej składni i zmodyfikować jej parametr do naszych wymagań w nadchodzących przykładach.

Wartość zwracana

Wartością zwracaną przez funkcję będzie tablica zawierająca elementy, które będą wartościami cosinusów (w radianach) elementów obecnych wcześniej w oryginalnej tablicy.

Przykład 1

Teraz, gdy wszyscy znamy już składnię i działanie funkcji NumPy cos(), spróbujmy zaimplementować tę funkcję w różnych scenariuszach. Najpierw zainstalujemy „spyder” dla Pythona, kompilator Pythona typu open source. Następnie wykonamy nowy projekt w powłoce Pythona i zapiszemy go w wybranym miejscu. Zainstalujemy pakiet Pythona przez okno terminala, używając określonych poleceń, aby użyć wszystkich funkcji w Pythonie dla naszego przykładu. W ten sposób zainstalowaliśmy już „NumPy”, a teraz zaimportujemy ten moduł o nazwie „np”, aby zadeklarować tablicę i zaimplementować funkcję NumPy cos ().

Po wykonaniu tej procedury nasz projekt jest gotowy do napisania na nim programu. Zaczniemy pisać program od zadeklarowania tablicy. Ta tablica byłaby jednowymiarowa. Elementy w tablicy byłyby w radianach, więc użyjemy modułu NumPy jako „np”, aby przypisać elementy do tej tablicy jako „np. tablica ([np. pi /3, np. pi/4, np. pi ] )”. Za pomocą funkcji cos () znajdziemy cosinus tej tablicy, tak że wywołamy funkcję „np. cos (nazwa_tablicy, out= nowa_tablica).

W tej funkcji zastąp nazwa_tablicy nazwą tej tablicy, którą zadeklarowaliśmy i określ, gdzie chcielibyśmy przechowywać wyniki z funkcji cos(). Fragment kodu dla tego programu przedstawiono na poniższym rysunku, który można skopiować do kompilatora Pythona i uruchomić, aby zobaczyć dane wyjściowe:

Wyjście programu, które napisaliśmy z uwzględnieniem tablicy w pierwszym przykładzie, zostało wyświetlone jako cosinus wszystkich elementów tablicy. Wartości cosinusów elementów były w radianach. Aby zrozumieć radian, możemy użyć następującego wzoru:

Przykład 2

Przyjrzyjmy się, w jaki sposób możemy użyć wbudowanej funkcji cos(), aby uzyskać wartości cosinusów dla liczby równomiernie rozłożonych elementów w tablicy. Aby rozpocząć przykład, pamiętaj o zainstalowaniu pakietu bibliotek dla tablic i macierzy, tj. „NumPy”. Po utworzeniu nowego projektu zaimportujemy moduł NumPy. Możemy zaimportować NumPy w takiej postaci, w jakiej jest, lub możemy nadać mu nazwę, ale wygodniejszym sposobem wykorzystania NumPy w programie jest zaimportowanie go z jakąś nazwą lub prefiksem, aby nadać mu nazwę „np” . Po tym kroku zaczniemy pisać program dla drugiego przykładu. W tym przykładzie zadeklarujemy tablicę, aby obliczyć jej funkcję cos() nieco inną metodą. Wcześniej wspomnieliśmy, że bierzemy cosinus równomiernie rozmieszczonych elementów, więc dla tego równomiernego rozkładu elementów tablicy będziemy nazywać metodę „linspace” jako „np. linspace (start, stop, kroki)”. Ten typ funkcji deklaracji tablicy przyjmuje trzy parametry: po pierwsze, wartość „start”, od której wartości chcemy rozpocząć elementy tablicy; „stop” określa zakres, do którego chcemy zakończyć elementy; a ostatni to „krok”, który określa kroki, zgodnie z którymi elementy są równomiernie rozprowadzane od wartości początkowej do wartości końcowej.

Przekażemy tę funkcję i wartości jej parametrów jako „np. linspace (- (np. pi), np. pi, 20)” i zapisze wyniki tej funkcji w zmiennej „array”. Następnie przekaż to do parametru funkcji cosinus jako „np. cos(array)” i wydrukuj wyniki, aby wyświetlić dane wyjściowe.

Wyjście i kod programu przedstawiono poniżej:

Wniosek

W artykule przedstawiono opis i implementację funkcji NumPy cos(). Omówiliśmy dwa główne przykłady: tablice z elementami (w radianach), które zostały zainicjowane i równomiernie rozmieszczone przy użyciu funkcji linspace do obliczenia ich wartości cosinusów.