Argumenty wiersza poleceń Pythona

Python to język wysokiego poziomu, który jest przeznaczony do wykonywania ogólnych kodów, a nie do rozwiązywania konkretnych problemów. Możemy go używać do ogólnych celów, takich jak tworzenie stron internetowych za pomocą Pythona lub analizowanie danych za pomocą tego języka Pythona. Programowanie „Python” zapewnia również argumenty wiersza poleceń. Argumenty wiersza poleceń to te argumenty, które podaliśmy na konsoli lub terminalu dowolnego systemu operacyjnego po wymienieniu nazwy pliku kodu wraz z rozszerzeniem pliku. Możemy również zdefiniować ją jako w dowolnym programie wartość, która jest przekazywana przez wiersz polecenia, który jest uważany za argumenty wiersza polecenia. W tym przewodniku omówimy argument wiersza poleceń w programowaniu „Python”.

Metody argumentów wiersza poleceń w Pythonie

• Korzystając z „sys.argv”
• Wykorzystując moduł „argparse”
• Korzystając z modułu „getopt”

Szczegółowo wyjaśnimy wszystkie metody w tym przewodniku, a także pokażemy praktyczną demonstrację wszystkich tych metod.

Przykład nr 01: Metodą sys.argv

Robimy te kody Pythona w aplikacji „Spyder”. Możemy uzyskać dostęp do zmiennych i funkcji wiersza poleceń, importując system. Importujemy więc „sys”, a następnie deklarujemy i inicjujemy zmienną „num” za pomocą „len(sys.argv)”. „argv” będzie listą wartości łańcuchowych, które są argumentami, którymi stanie się nasza linia poleceń. „len” reprezentuje długość przekazywanych argumentów. Tak więc w zmiennej „num” przechowywana jest liczba wartości przekazanych do terminala w wierszu poleceń.

Wyświetlamy również te liczby argumentów, które są przekazywane za pomocą „drukowania”. Poniżej umieszczamy „sys.argv[0]” w instrukcji print. „argv” zawsze zawiera nazwę programu lub nazwę pliku kodu. Tak więc nazwa utworzonego przez nas pliku zostanie wyrenderowana na terminalu. Następnie wypisujemy te argumenty, które są przekazywane na terminal. Wydrukuje wszystkie liczby, które przekazaliśmy jako argumenty wiersza poleceń na ekranie konsoli.

Poniżej zdefiniowaliśmy pętlę for i zadeklarowaliśmy tam zmienną „a”, której zakres wynosi od „1” do długości argv przechowywanej w „num”. Wydrukuj wszystkie argumenty na konsoli. „argv[a]” zawiera wszystkie argumenty wiersza poleceń. Wyświetla je również na konsoli. Teraz inicjujemy „sumę”, ponieważ chcemy obliczyć sumę wszystkich wartości, które przekażemy w momencie wykonania na terminalu.

Ponownie wykorzystujemy pętlę „for” i przekazujemy zakres. Ale tym razem obliczamy sumę wszystkich wartości, które przekazaliśmy na terminal. Suma ta będzie przechowywana w zmiennej „sum”. Następnie wypisujemy również sumę wszystkich wartości, które przekażemy w momencie wykonania na terminalu.

Na terminalu najpierw umieszczamy słowo kluczowe „uruchom”. Następnie umieść nazwę pliku wraz z odpowiednim rozszerzeniem i przekaż tutaj argumenty wiersza poleceń. Wyświetla więc wszystkie wiersze, jak zdefiniowaliśmy w powyższym kodzie. Najpierw renderuje długość argumentów wiersza poleceń, a następnie nazwę pliku. Następnie renderuje wszystkie argumenty wiersza poleceń, a także renderuje ich sumę.

Przykład # 02: Metodą argparse

Teraz w tym przykładzie używamy metody „argparse”. Najpierw importujemy „argparse”. Tak więc uzyskamy dostęp do zmiennych i funkcji tego. Inicjujemy zmienną „data” i przechowujemy linię, którą wykorzystamy w naszym kodzie. Następnie inicjujemy „parser” iw „opisie” przekazujemy zmienną „data”, w której zapisaliśmy wiadomość, którą chcemy wyświetlić i umieszczamy to wszystko w zmiennej „my_parser”. Umieszczamy również „parse.args()” na końcu.

Spójrz na wynik poniżej. Kiedy przekazujemy „-h” jako argument wiersza poleceń, najpierw renderuje wiadomość, którą zapisaliśmy w zmiennej „data”, a także pokazuje „opcjonalny argument”, ponieważ ta „h” pokazuje komunikat pomocy. Kiedy wstawimy „-o” jako argument wiersza poleceń, wyświetla komunikat o błędzie, że jest to nierozpoznany argument.

Przykład nr 03: Metodą getopt

Oto ostatnia metoda, której używamy w tym kodzie. W tym kodzie importujemy zarówno „sys”, jak i „getopt”. Ten „getopt” to parser, którego używaliśmy dla argumentów wiersza poleceń. Następnie w zmiennej „argumentList” przekazaliśmy „sys.argv[1:]”, aby usunąć pierwszy argument, który przekazujemy w wierszu poleceń. Inicjujemy „my_option” za pomocą „hmo:”.

Następnie inicjujemy zmienną „my_long_option”. Używamy tutaj „wypróbuj”, który sprawdzi błąd. Następnie analizujemy argumenty. „getopt” oferuje zarówno krótkie, jak i długie opcje, a także możliwość wyznaczenia wartości. Następnie sprawdzamy wszystkie argumenty, które przekażemy jako argumenty wiersza poleceń. Jeśli argument wiersza poleceń to „-h” lub „–Help”, wyświetli komunikat podany poniżej. Jeśli argumentem wiersza poleceń jest „-m” lub „—Mój_plik”, wyświetli komunikat, który jest napisany po tym.

Ponadto, jeśli argument wiersza poleceń to „-o” lub „–Output”, wyświetla również komunikat, który napisaliśmy tutaj po tym. Jeśli argument wiersza poleceń nie pochodzi ze wszystkich powyższych, wyświetli komunikat o błędzie, ponieważ umieściliśmy „getopt. błąd” w kodzie.

Tutaj widzisz, że gdy wstawimy „-h” jako wiersz poleceń, wyświetla ten sam komunikat, który napisaliśmy w kodzie. Kiedy umieścimy dwa argumenty wiersza poleceń jako „-Pomoc”, a także „-m”, wyświetla dwa komunikaty poniżej. W argumencie wiersza poleceń „-o” przekazaliśmy również ciąg, który jest również wyświetlany w wiadomości.

Wniosek

Udostępniliśmy ten przewodnik, aby pomóc Ci nauczyć się koncepcji „argumentów wiersza poleceń” w „Pythonie”. Zbadaliśmy „argument wiersza poleceń”, a także wyjaśniliśmy tutaj trzy metody. Wyjaśniliśmy argument wiersza poleceń, że proces przekazywania wartości do programu wraz z nazwą programu do czasu wykonania przez wiersz poleceń.